"ရော့ နောင်နောင် နင်မှာထားတဲ့ပစ္စည်း.."
"အေးအေး ကျေးဇူးပဲ...
စိုက်လိုက်ရသေးလား.."
"မစိုက်ရဘူး နင်ပေးလိုက်တဲ့ငွေနဲ့ကွက်တိ...
ပိုတာကတော့ ငါ့ဆီဖိုးလေ..."
"ပေးပါတယ်ဟာ ယူလိုက်.."
နီလာကမ်းပေးလာတဲ့ဘူးလေးကိုယူလိုက်ပြီး ဘောင်ချာကိုဖတ်လိုက်သည်။
"ဟဲ့ ဘာလို့ နင့်နာမည်နဲ့ဖြစ်နေတာလဲ?.."
"ဟုတ်လား..
သြော် မှတ်မိပြီ..
သူက နာမည်မေးတာနဲ့ ငါလည်းငါ့နာမည်ပြောလိုက်တာ..
ကိစ္စမရှိဘူးမလား..."
"ရပါတယ် နာမည်ကအရေးကြီးတာမှမဟုတ်တာ.."
နာမည်လေးမှားရုံနဲ့ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး...
အဓိကက အဓိကပဲလေ...
"ဘာပစ္စည်းလဲဟ....
ငါ့ကိုလည်းပြပါဦး.."
ကျော်ဇောကရောက်လာပြီး နောင့်လက်ထဲကဘူးကိုယူလိုက်သည်။
"Wowwww! ဆွဲကြိုးလေးပါလား...
ဘယ်သူ့အတွက်လဲကွ...
မင်းဝတ်မယ်လို့တော့မထင်ဘူးနော်.."
"ငါ့အတွက်တဲ့.."
"သေလိုက်လေ..."
ပတ်ခနဲပြန်ပြောလာတဲ့နောင့်ကျောပေါ် နီလာလက်ဖဝါးရောက်သွားသည်။
"သေနာလေး စတဲ့ဟာကို.."
"အေးလေ မင်းကလည်းစတဲ့ဟာကို.."
ကျော်ဇောလက်ထဲက ရွှေဘူးကိုပြန်ယူလိုက်ပြီး အိတ်ကပ်ထဲထည့်လိုက်သည်။
"ဘယ်သူ့အတွက်လဲလို့...
မင်းမှာဆင်စရာလူရှိသေးလို့လား.."
နောင်ဆိုတာက ရွှေလုပ်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ဝတ်တတ်တဲ့သူမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျော်ဇောတို့သိသည်။ သူ့အမေနဲ့အဲ့အစ်မရှိစဉ်တုန်း သူ့မုန့်ဖိုးလေးတွေနဲ့စုပြီး သူ့အမေနဲ့အဲ့အစ်မကို ဆင်ပေးနေကြ။ အမေနဲ့အမဲ့အမလည်းမရှိတော့ဘူးဆိုတော့ သူဆင်စရာလူက...
"ကျော်ဇောရယ် မေးနေသေးတယ်...
သူ့အိမ်မှာဘယ်သူရှိသေးလို့လဲ?..
ရှိတဲ့လူကိုဆင်မှာပေါ့.."
"အဲ့ဒါဆို..."
"ကိုရှင်းသန့်ပေါ့ အဟား.."
YOU ARE READING
ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို မခ်စ္ဘူး...(Completed)
Fantasyကိုယ့္ကိုမခ်စ္ဘူး အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ေနာင့္ကိုအၿမဲခ်စ္သြားမွာ❣️
