Say That You Love Me (Completed)

His Pov

To see them is my pleasure. They are my life. I didn't expect this to happen to me. My wife Camille Tuazon and our children are my life. Hindi ko na hahayaang mangyari pa ang mga bagay na matagal ko nang pinagsisihan. Araw araw pinagsisisihan ko ang mga kagaguhang nagawa ko against her. I always apologize to them even though they have already forgiven me.

Camille is a good woman and i see her as a perfect woman and a wife for me. She is also a good mother for twins and triplets.

Mapait akong napangiti sa mga alaalang nagbalik. Sa mga nagawa kong pagkakamali.

"Mom, where are you going?" I asked my mother when I'm just 9 years old.

Maga ang mga mata niyang binalingan ako. Lumuhod siya upang pantayan ang taas ko. My mother Beatrice Alcantara was a good woman and a model. I am proud because I had a mother like her.

She gently stroked my cheek. I can also clearly see in her that she has a problem... and sadness in her light brown eyes.

"Baby, mommy is just going somewhere and I'll be right back. Manang Mona will take care of you first while I'm gone and be a good boy to her.." she said gently.

Nakaramdaman ako ng lungkot dahil iiwanan na naman niya ako dito sa mansion kasama ang mga katulong. I don't want them. All I want is her presence by my side.. Kailangan ko ng isang inang mag aalaga sa akin.

Ilang araw ko na siyang hindi nakakasama dahil lagi siyang umaalis. Wala din si daddy dahil busy din siya sa kaniyang work. I want them to take care of me. They are my parents so they have an obligation to take care of me. Not the other person. Anak nila ako.

Nanunubig ang mga mata kong umiwas ng tingin sa kaniya.

"Blaire, baby.." she held my chin to look at her again.

Kahit gusto kong magalit sa kaniya, hindi ko magawa. Nakikita ko palang siyang nalulungkot parang sinasakal na ang puso ko. I love her so much.

"Always remember that mommy loves you. I'll be back later, I just have a lot of things to do."

Marahan akong tumango at niyakap na lang siya ng mahigpit. Pinipigilan ko ang sariling hindi maiyak. Ayokong maging mahina sa harapan ni mommy. I'm a big boy now and a big boy shouldn't be crying anymore. Only cowards cry.

The years passed. I am 15 years old now and in grade 10. Malaking nagbago sa mga taong lumipas. Isa na doon ang aking pamilya. Mommy is always busy with her doings. She is always away and I rarely see her at home. Lagi ko din siyang nakikitang umiinom sa mini bar na naka located sa 3rd floor ng mansion. Umiiyak at nagmumukmok sa isang sulok. Naaawa ako sa kaniya sa tuwing ganon ang nakikita kong eksena tuwing uuwi ako ng bahay galing school.

I try to ask her but she just refuses.. Si daddy naman madalang na lang din umuuwi sa bahay at minsan naririnig ko pa silang nagtatalo. I don't even know what's going on with them.. Unti unti na rin akong nagtatanim ng galit para kay daddy dahil pakiramdam ko hindi na mahalaga ang pamilya niya. Hindi na kami mahalaga ni mommy para sa kaniya. He was always busy with his company without even asking me if I had eaten, how was my studies, or what I was doing. Taliwas sa mga nakasanayan naming gawin noon.

Bata palang ako si daddy na ang idolo ko bilang mabuting ama para sa akin. But now? All my fantasies for him have changed. Dahil sa kaniya araw araw na lang umiiyak si mommy at mas lalo lang ako nawalan ng pag asang makasama sila.

Naiinis ako sa sarili. Kahit nasa akin na ang lahat ng kayamanan, pakiramdam ko may kulang pa rin. Yun ay ang masayang pamilya.

Si Manang Mona ang nakasama ko nung mga oras na kailangan ko ng magulang na mag aaruga sa akin. Manang Mona is like my second mother. Lagi siya ang naghahatid-sundo sa akin sa school. Siya din ang umaatend bilang guardian ko. At sa katauhan ni Manang Mona, nahanap ko ang saya at pagkakaroon ng isang inang mag aalaga sa akin na hindi naiparamdam ng mga tunay kong mga magulang.