Say That You Love Me (Completed)

Chapter 23

I slowly opened my eyes. I can see the white ceiling and also white wall. I don't know where I am. I want to talk but my throat is still dry.

What happened to me? Why am I here?

"She is in good condition and soon she can regain consciousness, Mr. Ortega."anang di pamilyar na boses sa akin mula sa malayo. Inikot ko ang buong paningin ko at dumapo ito sa dalawang lalaking seryoso sa pag uusap. Mukhang napansin din ako nung lalaking naka suot na pang doctor at may nakasabit na pang heart beat sa kaniyang balikat.

Ang tanging natatandaan ko ay nasa botique pa ako kasama sila Cheska at Elvis. Bakit ngayon nasa hospital na ako?

[A-ate..S-si Papa po kasi..]

"What happened? A-anong nangyari kay Papa, Carmela? Please, tell me."

[N-nasa ICU po siya ngayon, critical po ang lagay. Then si kuya Carlos naman po nasa...Kulungan.]

Lumakas ang tibok ng puso ko at napaiyak.

"Mrs. Ortega,"

"Hon."

"Si papa.."wala sa sariling sambit ko na patuloy pa rin sa pagraragasa ang mga luha ko.

"Hon, calm down."

"S-si papa..S-si Carlo."

Naramdaman ko na lang ang mahigpit na yakap sa akin ni Rodjun habang pinapakalma ako. Kumalma naman ako dahil sa ginawa niya.

Dumating din si Cheska na may dalang mga plastic bag sa magkabilang kamay.

"Kumain ka muna bruhilda."sabi niya at iniabot sa akin ang isang styrofoan na may lamang mainit na pagkain.

"Thank you."nanghihinang sambit ko.

Kumain kaming tatlo ng tahimik at tanging tunog lang ng aircon ang naririnig namin sa loob ng room.

"Uh, anong balak mo?"pagbasag ni Rodjun sa katahimikan. Seryoso naman kaming tinitigan ni Cheska habang ngumunguya.

"I want to visit them."walang pag aalinlangan kong sagot.

Alam niyang ayoko nang umuwi ng pilipinas ngunit kailangan ko pa rin uwian ang pamilya ko doon. Lalo na nasa hospital si papa at si Carlo naman ay nasa kulungan. Hindi ko alam kung anong naging kaso niya upang mapadpad siya doon.

"Okay, we're going to the philippines tomorrow."aniya na kaagad kong ikina-iling. Kunot noo naman siyang tumitig sa akin.

"No! A-ako..Ako lang ang uuwi."sabi ko.

"What?! No. I want to accompany you home to the Philippines."tumayo siya at hinawakan ako sa mukha.

"P-paano ang mga bata?"nangangambang tanong ko.

"Ako nang bahala sa kanila, bruhilda. Ang mahalaga ay makauwi kayo sa pilipinas. Tsaka niyo na sila isama kapag ayos na ang lahat."singit ni Cheska.

"Pero paano ang botique mo? Siguradong hindi mo yon makekeri."

"No worries. I can handle it. At isa pa, gustong-gusto ko silang makasama ng solo no."

Napangiti ako ng matamis at marahan na napatango.

"Thank you, Cheska."I mouted.

"No prob."she winked.

PAGKAUWI namin sa bahay ay nag umpisa na akong mag impake ng lahat nang mga gamit na kailangan lang naming dalhing dalawa ni Rodjun papuntang pilipinas.

Hindi muna namin isasama ang kambal dahil ayokong may makakita sa kanila na konektado pa rin kay Blaire. Alam kong madali lang matutukoy kung sino talaga ang ama ng mga anak ko. Dahil si Blaire ang kamukhang-kamukha nila. Magmula ulo hanggang paa ay may hawig siya sa mga ito. Lalo na ang kulay ng kanilang mga mata na kulay grey kaya malabong hindi nila iyon malalaman.