Say That You Love Me (Completed)

Chapter 12

I have to go home for tomorrow. Because Carlo's graduation day is tomorrow as 4th year high school. I wish I was also there to support him as he walked the stage.

I am happy for him because he will finally graduate from high school life.

But I must first ask permission from Sir Blaire, if I can go home tomorrow for my brother who will graduate from high school. At upang makita na rin sila mama. Excited na nga akong makita sila. Hindi kasi sapat sa phone lang kami nag uusap. Mas gusto ko pa rin yung nakakasama ko sila at nayayakap. I hope pumayag siya.

I am now going to Sir Blaire's office. Sana hindi na siya magalit. My deepest breath was heavy when I finally reached the front of Sir's office.. Take a breath and stay calm down, Camille.

Kumatok na ako sa pintuan. Malalim ang hiningang kumakawala sa akin. I knock again twice because no one's answered me yet inside..A few minutes later the door finally opened as well and I would expect his hard and scary expression on his face. But I'm wrong, dahil hindi siya ang nabungaran ko. It was a woman and to my knowledge it was also his new secretary.

Anong ginagawa niya dito nang ganitong oras? It's only 7:00 am in the morning and oh—she wearing the white plain t-shirts of Sir Blaire. Dito ba sila natulog? Or should I say, they had se—oh, no! What is happening to me? My brain is really dirty.

Hindi na maganda ito. Ano bang pakialam ko kung magchuk—oh, nevermind..

"Hey, you are the slave of Blaire, right?"nakangising tanong niya habang ang mga braso ay naka krus sa ibaba nang kaniyang napakalaking dibdib..and oh, gohd! She is not wearing bra? Really?

At anong tawag niya kay Sir Blaire? Just Blaire, right? Nakipag-ano lang—pero ang lakas na nang loob niya.

Tinitigan ko siya nang maigi at mukhang bagong gising lang siya ayon sa kaniyang namumungay na mga mata. Naka ipit naman ang buhok niya pero mukhang hindi naman niya iyon sinuklay. May nagkalat din na pulang lipstik sa gilid nang kaniyang medyo makapal na labi. Ayon sa obserba ko ay mukha siyang ginahasa nang limang lalaki.

Ngumisi din ako nang mapagtanto kong kanina pa pala siya nag aabang sa sasabihin ko. But it's just fake. Yun kasi ang nakikita ko sa kaniya, eh. She's wearing a fake smirk."Yes it's me. Is he there, Miss?"hindi ko pa rin nilulubayan ang pagngisi ko. Umarko naman ang isa niyang kilay at tinitigan ako mula ulo hanggang paa.

"Why? Lalandiin mo rin ba siya?"she asked, sartically.

Ano bang pinagsasabi niya? Ganun ba ang tingin nilang lahat sa akin? Ang maglandi at lumandi? Wala na ba silang ibang masabi sa akin? Bakit sa akin nila pinapasa ang pagiging maharot nila?

Pinanatili kong nakangisi ang labi ko kahit na kanina pa ako naiinis sa kaniya."I'm sorry but I'm not like you.. Uhm—you know?"sarkastiko ko din sagot saka ko hinagod nang tingin ang kabuuan niya. Hindi ko alam kung saan ko ngayon nakukuha ang katapangan ko. Hindi naman kasi ako sanay makipagsagutan sa mga taong mapanglait.

Muli kong ibinalik ang tingin ko sa kaniyang mukha at nakita ko kung paano siya nanggagalaiti ngayon sa galit.

"How dare you to say that to me!"matigas niyang sambit. Pumikit ako para salubungin ang kamay niyang papalipad ngayon sa akin.

"What the fuck are you two doing?!"marahas na tanong nang isang matigas at puno ng awtoridad ang pagkakabigkas ng isang kilalang boses. I slowly opened again my eyes at nakita ko na lang ang sekretarya niyang namimilipit na ngayon sa sakit. Gulat, takot, at awa ang naramdaman ko ngayon. I stepped on them a few times out of fear.

Those darkened eyes and still scary..

"A-ahh! S-sir.."daing nang kaniyang secretary. I don't know what's her name though. Hindi siya nagpatinag at lalo lang humihigpit ang paghawak niya sa braso nang babae. Ganito din ang nangyari sa akin. At hindi ko ulit maitago ang sangkatutak na takot ngayon sa dibdib ko.