Ikatatlumpo't Anim na Kabanata

24.8K 614 101
                                    

Kabanata 36

Waiting...

Everything was fine...

We planned it for months. Ilang taon ang aming pinagsamahan. Hindi ako naniniwalang ganoon kadaling itapon ni Gio ang lahat. There must be a reason.

Masaya kami bago nangyari ang sakuna. Hindi ko maintindihan kahit anong pilit. Hindi iyon magagawa ni Gio. I knew him more than anyone else. Ako ang kasama niya sa mga panahong wala siyang masandalan. He was there when I needed him the most.

I refused to believe the lies he texted me.

Hindi ko matatanggap na sa isang text lang matatapos ang lahat.

My world shattered when he didn't show up. His family didn't know his whereabouts.

Halos maubos ang tubig ko sa katawan, nailabas ko na yata lahat sa pag-iyak ko. But no matter how many tears I've shed, the pain didn't leave. It was just there. Mas lumalala ito sa bawat oras. Wala na akong mailuha pero walang humpay pa rin ang sakit.

I don't even know if I can hold onto my sanity any longer.

Gio was my everything. Umikot kay Gio ang buong mundo ko. He was my first, he is supposed to be my last. I was trying to understand this whole ordeal, but I couldn't.

Wala akong ideya kung anong nangyari. I never had any suspicions he wasn't happy with me. Hindi iyon ang pinaramdam niya sa akin.

Ang daming katanungang bumabagabag sa aking isipin. Wala akong maisagot sa mga tanong na iyon. Gio wouldn't want me to be left in the dark. Gio wouldn't like I was hurting because of him... Gio loves me...

Pumatak na naman ang luha sa aking pisngi. Ano pa bang kailangan kong gawin para ibalik ang Gio ko? Ilang balde pa ang kailangan kong iluha? Ang sakit - sakit na. It pains me lot, no patches could heal my heart unless it's him.

Don't I deserve a happy ending? Masama ba akong tao para parusahan ng ganito? I have always been the nice girl. Bakit kailangan kong masaktan ng sobra?

"Catherine, kumain ka na. You haven't eaten once. Don't starve yourself. Nag-aalala kami sa'yo." Pumasok si Chelsea na may dalang tray ng pagkain. I could smell the food, but I don't have the appetite to devour them.

I didn't get up of the bed. I was mourning for the love I have given.

"Si Gio... did you find him?" Iyon agad ang bukambibig ko.

"We heard nothing from him." Mabilis na sagot ni Chelsea. Muli kong niyakap sa katawan ko ang blanket ng regalo sa akin ni Gio. Bumaluhong ang luha sa aking mata. "You have to eat."

Hindi ako gumalaw, hindi rin ako umimik. I stayed quiet as my tears fell. Mas nawawalan na ako ng pag-asa. Why? Why do I have to suffer?

Napabuklos ako ng may narinig akong pumukpok sa mesa. I looked up at Chelsea, crying. Pinahid niya ang kanyang luha. She was crying.

"Si Gio pa rin ba ang iisipin mo? Look at yourself, Catherine! Your health is deteriorating! You're not even eating anything! Face it, hindi ka niya mahal! Dahil kung mahal ka niya, hindi ka niya ilalagay sa alanganin! Hindi niya gagawin ang bagay na ikakasakit mo!" kalmado ang kanyang boses, pero tumatagos iyon sa aking dibdib.

Ngayon ko lang siya nakitang ganoon ang reaksyon. She was composed all the time. Siya iyong pinaka-stable sa lahat ng nakapaligid sa akin. Mommy was a wreck. Daddy was in pain. My brothers were angry.

Tanging si Chelsea lang nanatiling kalmado. She's the one taking care of me the most. Siya ang nagpapakain kahit hindi naman bumubuka ang bibig ko upang sumubo ng putahe.

Fragments ✔ (Haciendero #2)Where stories live. Discover now