(Completed) ဆရာဖြစ်ရတာမလွယ်ဘူး (ဆရာျဖစ္ရတာမလြယ္ဘူး)

Chapter(66-1) - အဝတ်အစားတွေချွတ်

Unicode

အခန်း(၆၆-၁) - အဝတ်အစားတွေချွတ်

ရှန်ကျစ်ရှန်း နိုးလာတဲ့ အချိန်မှာ မိုးစင်စင်လင်းနေလေပြီ။

နေရောင်ခြည်က သစ်ရွက်များကြားမှ ဖြာထွက်နေခဲ့ကာ သူ့ခန္တာကိုယ်ပေါ်သို့ ကျဆင်းနေ၏။ ရှန်ကျစ်ရှန်းက ပျင်းရိစွာ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ နွေးထွေးတဲ့ ကျောက်စိမ်းကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေသည်အား တွေ့ရှိသွားသည်။ မနေ့ညက သူ့ကိုပွေ့ဖက်ပေးထားတဲ့သူကို မပြောနဲ့ လဝန်းတွေ ပန်းတွေတောင် မရှိဘူး။

နေရောင်ခြည်က သူ့မျက်လုံးထဲကို ကျရောက်လာတဲ့အထိ ခဏလောက် ငြိမ်နေသည်။ သူက စိတ်မသက်မသာဖြင့် မျက်တောင်ခတ်လိုက်ပြီး သူ့အတွေးတွေကို စုစည်းလိုက်၏။

.....အဲ့ဒီလူ ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ?

ရှန်ကျစ်ရှန်းက တစ်ဖက်လှည့်ကာ ထထိုင်လိုက်သည်။ ရှောင်းချောင်ယ စိုက်ပေးခဲ့တဲ့ မက်မွန်ပင်လည်း မရှိတော့ပေ။ ဒါက သူ့စိတ်ထဲမှာ ထင်ယောင်မှားနေမိတာလားတော့ မသိပေမယ့်လည်း မက်မွန်ပန်းနံ့ ဖျော့ဖျော့လေးကို ရနေဆဲသာ။

"အားကျင်း?"

သူက နာမည်ခေါ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှ ကုန်းရုံးထကာ ယိုယွင်းနေသည့် သူ့အဝတ်အစားများကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ပဲ အိမ်တံခါးအား အလျင်စလို ဖွင့်ဝင်မိ၏။ ပတ်ဝန်းကျင်အား လှည်ပတ်ကြည့်ရင်းဖြင့် အပြင်ဘက်များကိုပင် လိုက်လံရှာဖွေမိသည်။

သို့ပေမယ့်လည်း တောင်စွန်းပေါ်က လေပြေညှင်းလေးတစ်ခုတည်းသာ ရှိကာ တုံ့ပြန်သူ မရှိခဲ့။

လတ်စသတ်တော့.....စိတ်ကူးယဉ် အိမ်မက် တစ်ခုပဲလား?

အဲ့ဒီတော့ အရမ်းကို နွေးထွေးပြီး အစစ်အမှန် ဆန်လွန်းတဲ့ အနမ်းက သူ့အိမ်မက်ထဲက စိတ်ကူးယဉ်မှု ဖြစ်နေခဲ့တာလား?

ဒီနေရာမှာ ရန်ကျင်းနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့ သဲလွန်စ တစ်ခုလေးတောင် မရှိဘူး

ရှန်ကျစ်ရှန်းက မျက်ခုံးအား ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး စိတ်ကို ရှင်းအောင် လုပ်လိုက်ကာ ဂိုဏ်းရဲ့ အဆက်အသွယ် နည်းလမ်းကို သုံး၍ မတွေ့ရတာ အတော်လေး ကြာပြီ ဖြစ်သော ဂျူနီယာ တပည့်လေးများအား ခေါ်လိုက်သည်။