ថេយ៉ុង ស្រែកឡើង កាលបើធ្មេញចង្កូមធំៗ ខាំញិចលើថ្ងាសពោះ ជញ្ជក់លិឍឈ្លេចឈ្លីយ៉ាងទំនើង នាំឱ្យរាងតូចស្រេវស្រាវព្រឺព្រួចក្នុងពោះ បីដូចជាត្រូវបានគេយកអ្វីមកសុលត្រដុសមាត់ល្អាងតូចឱ្យរសើបស្រេវចង់ហៀរទឹកភ្នែកចេញមកទៅហើយ។
ជុងហ្គុក បឺតថើបខ្លាំងៗ លូកដៃចូលទៅចាប់ហែកញែកកន្ធែកជើងស្រឡូន ចេញពីគ្នា រួចឱនទៅបឺតជញ្ជក់ភាពទន់ល្មើយដ៏ស្រស់ស្អាតពណ៌ស៊ីជម្ពូ ជញ្ជក់លិឍបេះបួយបង្កឱ្យកាយតូចញ័រកន្ទ្រាក់ហើយកម្រើកដង្ហក់ស្ទើរទ្រាំមិនបានចំពោះការថែលថើបយ៉ាងរោលរាលប្រៀបដូចជាអន្ទង់រោលភ្លើង ទាំងរងើកនៅបញ្ឆេះអណ្តាតភ្លើង ស្របទៅនឹងដំណក់ញើសកាន់តែហូរជ្រាបស្រោចពេញថ្ងាស់ជោករហាម។
“អា..ជុងហ្គុក អាស!!” ម្រាមដៃវែងៗពីរធ្នាប់ក៏លូកចូលទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយមួយនោះលិចកប់ត្រឹមថ្នាំងដៃ ព្រមទាំងបញ្ជាចលនាស៊កដកចេញចូលជ្រៅទៅៗផ្នែកខាងក្នុង បង្កឱ្យកាយតូចទទួលបានអារម្មណ៍ព្រឺព្រួចដល់ថ្នាក់បះសក់សំពោង។
“អាស៎ៗ..សឺតៗៗ!!!” ថេយ៉ុង បិទភ្នែកទទួលយកការថ្នាក់ថ្នមដោយម្រាមដៃមួយគូរនោះយ៉ាងជក់ចិត្ត រហូតដល់ចុងដើមទ្រូងរីកមាឌឡើងប៉ុនចុងចង្កឹះស្រួចៗគួរឱ្យចង់ជញ្ជក់បឺត។
ជុងហ្គុក មិនឱ្យរំលងផុតប្រញាប់ឱនទៅបឺតខាំចុងដើមទ្រូងតូចច្រមិចៗបឺតលិឍយ៉ាងជក់ចិត្ត ចលនាដៃក៏ប្រឹងរុកជ្រៅៗរហូតដល់ទទួលបានសំណើមប្រឡាក់នឹងចុងម្រាមនាយក៏ប្រញាប់ដកចេញយឺតៗ សឹមឡើងត្រដាងអង្គុយលើកាយតូចហើយត្រសុលចូលចន្លោះជើងស្រឡូនរួចស៊កតម្រង់កូននាគរាជបញ្ចូលទៅក្នុងរូងល្អាងត្រជាក់ល្ហឹមថ្នមៗ។
“អូយ!”
“ឈឺឬ?” ជុងហ្គុក សួរអ៊ីចឹង ថេយ៉ុង បែរជាអៀនប្រៀនក្រហមថ្ពាល់ងាំង។
“តិចតួច!” នាយជ្រួញចិញ្ចើមហើយឱនទៅថើបថ្នាក់ថ្នមរាងតូចសន្សឹមដោលចង្កេះលើកដាក់ថ្នមៗយឺតៗសម្រុកសាច់រឹងឆ្កឹងរបស់ខ្លួនរុញចេញចូលក្នុងភាពទន់ជ្រាយដ៏ស្រស់ស្អាត បន្តិចក្រោយមកក៏ឮសូរសំឡេងប៉ះសាច់លាន់ឮផ្លាប់ៗរងុំពេញត្រចៀក។
