ព្រឹកថ្ងៃថ្មី
ខាងក្នុងភូមិគ្រឹះទាំងមូលប្រែជាស្ងប់ស្ងាត់ប្លែកណាស់ ថ្ងៃនេះគ្រប់គ្នាចេញទៅធ្វើការអស់ នៅសល់តែ ថេយ៉ុង និង កូនប្រុសតូចដែលនៅប្រចាំការក្នុងផ្ទះតែប៉ុណ្ណោះ។
រីឯ រ៉ូគិ ក៏ព្យាយាមខិតខំរៀនសូត្រដោយខ្លួនឯងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់នៅជាន់ខាងក្រោម ក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ជាធម្មតាគេមិនសូវមានមិត្តភក្តិច្រើនទេ ហើយសព្វថ្ងៃនេះក៏មានតែបងប្រុសជីដូនមួយម្នាក់តែប៉ុណ្ណោះដែលស្និទ្ធស្នាលគ្នា។
“ប៉ាប៉ា!!”
“យ៉ាងម៉េច?” ថេយ៉ុង ស្រដីទម្លាក់គូទអង្គុយចុះទាញអាល្អិតមកថើបថ្ពាល់ជាច្រើនខ្សឺត។
“ន៎ែក!”
“បេះដូងស្អីប៉ុនអាចម៍ឆ្មាហ្នឹង?” ថេយ៉ុង ចាប់លាដៃកូនតូចមើលរួចសើចទាំងស្នាមញញិមកំប្លែង។
“បេះដូងនិងទុកប្រគល់ជូន ដេតឌី!” រ៉ូគិ ឆ្លើយដោយដាក់ក្បាលផ្អែកននៀលលើដើមទ្រូង ថេយ៉ុង។
“ស្រលាញ់ដេតឌីណាស់ វិចខោអាវទៅនៅតាមទៅ!”
“ខោអាវវិចរួចហើយ កំពុងតែចាំដេតឌីមកយក!”
“យើងខំចិញ្ចឹមឯងណា!”
“គ្មានដោះឱ្យគេបៅផង ថាចិញ្ចឹមគេ!” រ៉ូគិ សើចហែកថ្ពាល់គ្រហាញៗឡើង កាលបើត្រូវ ថេយ៉ុង លាត់អាវចាប់ញុលចុងដើមទ្រូងផ្អឹបនិងមាត់អាល្អិតតូចឱ្យបៅជញ្ជក់ តែក្មេងល្ហក់ពុំត្រូវការ ហើយបែរជាគ្រវីក្បាលញ័រតតាត់ ថែមទាំងគ្រញែងស្មាទៀត។
“អាក់ៗណាស់!”
“ឪឯងបៅរហូត មិនឃើញរអ៊ូថាខ្ពើមផង!” ថេយ៉ុង ប្រលែងលេងជាមួយកូនសើចយ៉ាងកក្អឹក មួយស្របក់ក្រោយមកទើបឃើញថាមានឡានសេរីទំនើបទើបតែបរចូលមកព្រមជាមួយនឹងវត្តមានបុរសរូបស្រស់សង្ហាខ្ពស់ស្រឡៈ។
“ដេតឌី មកហើយៗ!”
“កូនប្រុសសំណព្វចិត្ត!” ជុងហ្គុក លូកដៃប៉ះទៅលើសក់ក្បាលទន់ល្មើយរួច សឹមដើរចូលទៅជិត ដាក់គូទអង្គុយចុះ លូកដៃទៅឱបញក់ញីខ្លួនប្រាណភរិយាទាំងស្នាមញញិម។
