ថេយ៉ុង ត្រលប់ចូលមកខាងក្នុងបន្ទប់វិញដដែល ដោយដៃនៅតែពរកូនតូចយ៉ាងជាប់ពុំព្រលែង ម៉ោងក្នុងទ្រនិចនាឡិការស្រាប់តែចរត្រឹមម៉ោង ៧:០០ នាទី ខណៈក្រពះក្មេងតូចក៏បានរើធ្វើទុក្ខឃ្លានល្មមទៅហើយដែរ។
“បាត់ទៅណាហើយ?” ថេយ៉ុង ពោលពាក្យទាំងកែវភ្នែករំពៃសម្លឹងរកមើលដបទឹកដោះគោកូនតូចក្នុងទឹកមុខងឿងឆ្ងល់ កាលពីព្រលឹមអុលគេចាំច្បាស់ណាស់ថាបានដាក់វានៅត្រង់នេះចុះពេលនេះវាបានបាត់ទៅណាហើយ ហេតុអី្វរកមិនឃើញទាល់តែសោះអ៊ីចឹង?។
“ប៉ាប៉ា មឹម!”
“ចាំបន្តិចណាកូន ប៉ាប៉ាទៅឆុងថ្មីឱ្យ!” រ៉ូមីន ងក់ក្បាលស្តាប់សម្តីសឹមបែរទៅអង្គុយស្ងៀមៗលើគ្រែលេងជាមួយនិងកូនតុក្កតាតូចៗដែលដេតឌីបានទិញឱ្យកាលពីកន្លងទៅ។ បន្ទាប់មកទើបឃើញថា ថេយ៉ុង នាំយកកំប៉ុងទឹកដោះគោមកបញ្ចុកបំបៅកូន ហើយឆ្លៀតទៅធ្វើការងារផ្ទះដូចជាសព្វមួយដងយ៉ាងមមាញឹកដដែល។
នៅពេលល្ងាចទៅហើយដែរ ភ្លើងហ្វាឡានស្រាប់តែបំភ្លឺបរចូលមកដល់ខាងក្នុងបរិវេណទីធ្លាភូមិគ្រឹះទាំងមូលសារជាថ្មីម្តងទៀត។
ជុងហ្គុក ចុះចេញពីក្នុងឡានជាមួយកូនប្រុសច្បងតាមដោយកម្លាំងល្ហិតល្ហៃ ព្រោះការងារច្រើន ត្រូវរំពឹងលើកម្លាំងបាយទាំងស្រុងដើម្បីបញ្ចេញពលកម្មគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់។
ការងារមានជាច្រើនស្អេកស្កះ សូម្បីតែម៉ោងឈប់សម្រាកក៏មានតិចណាស់ដែរ ងារជាអគ្គនាយកក្រុមហ៊ុន ហាក់ធ្វើឱ្យគេគ្មានពេលបានដេកពួនស្រូបយកកម្លាំងដូចកាលពីមុនទៀតនោះឡើយ ទាំងនឿយណាយ តែក៏សប្បាយចិត្តនិងធ្វើវាឱ្យបានល្អផងដែរ។
“អូនសំឡាញ់បងត្រលប់មកវិញហើយ!” ជុងហ្គុក ដាក់កាបូបធ្វើការចុះ ស្រូតទៅចាប់ឱបភរិយាពីខាងក្រោយយ៉ាងជាប់បន្ទាប់មកទើបឈ្ងោកទៅថើបថ្ពាល់ ថេយ៉ុង មួយខ្សឺតបន្ថែម។
“ព្រឹកមិញបងមានឃើញដបទឹកដោះគោអាអូនទេ? អូនទុកលើតុត្រង់នុះឯង!”
“អឺគឺ..” នាយស្រាប់តែធ្វើភ្នែកសស្គូសឡើងមក។
“ក្នុងកាបូបធ្វើការដេតឌីមានសុទ្ធតែដបកំប៉ុងទឹកដោះគោរបស់អាអូនទាំងអស់!” រ៉ូគិ ដកដៃចេញពីមាត់កាបូបការងាររបស់ ជុងហ្គុក ភ្លាមៗហើយថែមទាំងនិយាយដោយទឹកមុខអស់សំណើចទៀត។
