The Next Generation

Hoofdstuk 26

8:48 

David

Tijdens het ontbijt was het stil terwijl we naar de twee lege stoelen keken. "Dit klopt niet" Zei Addison. Addison kende van iedereen aan deze tafel, op mij na, Hailey het beste, en het feit dat zij ook in de gaten kreeg dat het niet klopte maakte me bang. 

Het idee dat Chris en Hailey iets was overkomen maakt me bang en ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wilde iedereen vertellen dat er vast niks was, dat ze ergens samen waren, maar ik kon het niet uit mijn mond krijgen. Ik kon het niet. Ik geloofde het zelf niet eens. Hoe wilde ik andere dan gerust stellen?

Verschrikkelijke ideeën gingen door mijn hoofd. Dat ze ergens in een ravijn lagen, in een rivier waren gereden of echt door een omgevallen honderdjarige boom zaten. Ik werd bang en belde nog een keer naar Hailey thuis. 

"Met Marc Smith" Ik slikte. "Met David" Het bleef lang stil aan de andere kant van de lijn wat me zenuwachtig maakte. "David? Waar is Hailey" Ik hoorde op de achtergrond gefluister wat hoogst waarschijnlijk van Hailey's moeder kwam. 

"Dat wilde ik net vragen... Ze is niet aangekomen" Er viel een stilte, in de kamer en aan de andere kant van de lijn. "Neemt ze haar telefoon op?" "Nee, dat hebben we al honderd keer geprobeerd" 

"David ik hang nu op en ga uitzoeken waar ze is. Ik laat je iets weten zodra ik meer weet. Alsjeblieft blijf proberen om haar te bellen" Ik slikte en hing op. "Kelsie, probeer haar alsjeblieft nog een keer te bellen?"

Een vloed van ongerustheid ging over me heen. Hailey was niet zomaar mijn beste vriendin, ze had mijn zusje kunnen zijn. Ik was met haar opgegroeid. Ik wist precies hoe ze in elkaar zat. De angst dat haar iets was overkomen maakte me doodsbang. 

 10:34

"David, met Marc. Hanna en ik zijn onderweg naar het ziekenhuis, twintig kilometer van jullie huisje. De verpleegster zei dat ze een ongeluk hebben gehad vannacht en dat ze naar het ziekenhuis zijn gebracht. Het ongeluk gebeurde ongeveer 50 kilometer van jullie huisje. Ik zie je daar"

Hij gaf nog het adres door en hing toen op. 

"Waar zijn ze?" "Een ziekenhuis hier twintig kilometer vandaan" Iedereen sprong op en trok een paar schoenen aan. We renden met zijn alle naar de auto. Ik reed en deed mijn best om rustig te blijven. Niet alleen omdat ik niet van het ergste uit wilde gaan, maar ik wilde de rest niet in gevaar brengen door als een roekeloze idioot te rijden. 

Ik parkeerde op twee plekken tegelijk en sprong uit de auto. Snel renden we naar de spoedeisende hulp. Daar werden we doorverwezen naar een wachtkamer. Daar zaten haar ouders. "We konden de ouders van Chris niet bereiken" Zei Marc. "Kan iemand het opnieuw proberen" Judith knikte en liep even naar een rustig plekje. 

"Is er al nieuws?" "Een auto zonder verlichting is uit de bocht gevlogen tegen hen aan. De auto is een aantal keer overgeslagen en is door een boom gestopt met rollen. Meer weten we niet. Ze willen niks laten weten maar dokters blijven de kamers in en uit rennen dus dat kan niet goed zijn" Zei Hanna bezorgd. 

Ik ging op mijn hurken zitten en ging gefrustreerd met mijn handen door mijn haren. "Dit kan niet waar zijn" Marc legde zijn hand op mijn schouder. "Ik weet het, het moet wel goed komen" 

"Ze hadden er gewoon om 9 uur moeten zijn. Ik had toen al moeten weten dat het foute boel was" Zuchtte ik. Kelsie kwam naast me zitten. "Nee, dat is niet waar" "Het ongeluk is rond kwart over 12 gemeld, het was nog niet zo lang geleden. Dat is wat ons is verteld door een getuige. Ze zouden er dus sowieso niet om negen zijn" 

Ik liep op en neer door de wachtkamer. "Dit kan niet gebeuren. Weten ze zeker dat ze het over Chris en Hailey hebben. Misschien zijn Chris en Hailey ergens gaan schuilen en zijn hun telefoons gewoon uitgevallen. Zijn dit andere mensen" 

"Het spijt me David, maar haar beschrijving klopte precies. Haar haarkleur, ogen, bloedtype en de kleine tattoo die ze vorig jaar stiekem had laten zetten op haar heup." Zei Marc. Ik zuchtte. "NEE!"