The Next Generation

Hoofdstuk 31

David lag naast me op mijn bed. 

"Je bent een idioot als je die woorden van Chuck gelooft" Ik humde wat. "Hailey. Je bent gek als je terug gaat naar hem omdat Chris nu dood is" Ik schoot omhoog. "Ho! Ik ben niet klaar om verder te gaan. Dat is ook helemaal niet wat Chuck zei. Hij zei dat hij vrienden wilde zijn niet dat wij we terug samen zouden komen"

David haalde zijn schouders op. "Maar dat wil hij wel" "Hoe weet jij dat?" Hij zuchtte. "Het is Chuck" Ik rolde met mijn ogen. 

"Je bent een eikel om Chris erin te brengen" Hij keek me schuldig aan. "Het spijt me" Ik rolde met mijn ogen. "Tuurlijk" Hij ging nu ook rechtop zitten. "Luister ik weet dat ik een eikel kan zijn maar dat is niet  waar we het nu over hebben. Je moet echt bij Chuck uit de buurt blijven" 

"Maar wat als hij geen slechte bedoelingen heeft. David, je was er niet bij, je zag niet hoe hij keek naar me. Hij leek oprecht, en dat had ik allang niet meer in hem gezien. Ik weet dat hij niet altijd goed voor me was en dat hij me pijn heeft gedaan, daardoor zal ik ook oppassen, maar hij is één van de weinige die me op school niet aankijkt alsof ik een ziekte heb" 

David knikte. "Ik snap het, maar ik wil niet dat je weer gekwetst wordt, want hij deed je de vorige keer al zoveel pijn en samen met de pijn van Chris weet ik niet of je dat aankan. Je denkt misschien dat je het wel aankan maar je houdt je veel te groot." Ik zuchtte. 

"Mensen moeten zich met hun eigen zaken bemoeien en niet met mij en of ik het allemaal wel of niet aankan. Ik zorg wel voor mezelf" Hij haalde zijn schouders op.  "Dat weet ik niet... Je bent het meisje dat zich te sterk houdt en als iemand niet af en toe zorgt dat jij je niet als een superheld zonder gevoelens gaat gedragen. Mensen moeten zich met je bemoeien anders val je van de baan. En ik wil die persoon voor je zijn maar dan moet je dat wel toelaten" 

Ik zuchtte. "Je bent mijn persoon. Maar af en toe moet je me ook mijn eigen gang laten gaan. Ik kan niet maar één persoon hebben. Ik zeg niet dat Chuck ook mijn persoon wordt, maar ik wil wel dat ik gewoon met mensen kan omgaan" 

Hij haalde zijn schouders op. "Het liefste zie ik je gewoon zo ver mogelijk van hem vandaan, en ik weet dat Chris dat ook zou willen" Ik rolde met mijn ogen. "Serieus, Chris erbij halen? Alweer? Chris wilde niet dat Chuck bij me in de buurt kwam omdat hij dacht dat Chuck me misschien wel zou willen afpakken. Chris kende Chuck niet, en jij eerlijk gezegd ook niet." 

"Ik zal Chris er niet meer bijhalen, en ik zal er nu over ophouden want we draaien alleen maar in rondjes. Maar je moet weten dat hij niet goed voor je is" Ik haalde mijn schouders op. "Dat zien we dan wel." 

~*~

Kelsey kwam naast me zitten in de pauze. "We hebben een meidenmiddag nodig. Jij, ik en Addison. Judith kan niet. Je bent toe aan een middag vol roddels, winkelen en lekker eten en drinken" Ik grijnsde. "Klinkt als een geweldig plan!" 

Na school liepen we door het winkelcentrum. Ik hinkte op mijn krukken van kledingrek naar kledingrek tot ik geen extra kleren meer kon dragen en ging toen met de andere meiden naar de paskamers, tot ik alle rekken had gehad en dit herhaalde we telkens weer in iedere winkel opnieuw. 

Vermoeid viel ik in het restaurant neer op de stoel. "Vermoeiend zo de hele dag op krukken?" Ik knikte. "Het kost zoveel extra kracht die ik gewoon nog niet volledig terug heb" Addison knikte. "Dat begrijp ik wel. Maar we gaan je nu vol duwen met extra kracht." Ik lachte hard. 

Addison overdreef achteraf niet. We hadden een viergangenmenu en we aten tot we helemaal vol zaten. Ook al was het een donderdag, wijn ontbrak niet bij onze heerlijke maaltijd. Ik werd bijgepraat op alle roddels die afgelopen weken door de school waren gevlogen. Ik weet dat het niet alle roddels waren, want de meeste roddels gingen nu over mij en Chris. Maar ondanks dat voelde het goed om weer in het dramatische leven van een middelbare scholier te vallen en weer terug naar normaal te gaan, ook al zal mijn leven nooit meer compleet hetzelfde worden, was ik ook nog lang niet klaar met een middelbare scholier zijn.