The Next Generation

Hoofdstuk 51

"Hailey heb je die papieren al doorgekeken?" "Ze liggen op de hoek van je bureau. Ik heb die eerste dagvaarding ook al op je bureau gelegd en ik heb die tweede bijna af" Xander knikte en bleef me lang aankijken terwijl hij zacht op de rand van mijn bureau tikte.

"Kan ik iets voor je doen?" Ik keek hem aan, net over de rand van mijn laptop.

"Nee, het is... je lijkt gewoon heel veel op haar"

Lachend schudde ik mijn hoofd. "Ik lijk in geen enkel opzicht op mijn moeder, knoop dat maar in je oren" Hij knikte kort en liep terug naar zijn eigen kantoor.

"Waar ging dat over?" Mijn vader kwam op de rand van mijn bureau zitten en keek naar het kantoor van Xander.

"Niks bijzonders" Hij zette een kop naast mijn laptop. "Hij zei dat ik op haar leek"

"Sukkel" Ik glimlachte naar mijn vader. "Ben je bijna klaar hier, dan gaan we zo namelijk uit eten"

"Ik maak nog even deze dagvaarding af en dan kunnen we gaan." "We gaan naar de Italiaan hier verderop in de straat"

"Wie is er jarig?" "Vast wel iemand, maar tenzij jij nog boodschappen wil doen en gaan koken, gaan we uit eten"

"We gaan naar de Italiaan" Mijn vader lachte en knikte.

"Ik ben nog even op mijn kantoor, kom maar als je klaar bent" Ik knikte. "Vraag June anders mee"

"Zal ik doen" Hij liep bijna weg. "Wacht, zeg maar dat ze mee moet tenzij ze een date heeft." Hij schudde lachend zijn hoofd terwijl hij wegliep.

~*~

Mijn vader sloeg zijn arm om mijn schouder terwijl we van de auto naar huis liepen. "Heb ik je weleens verteld hoe trots ik op het meisje bent dat je bent geworden? Je bent betrokken tot andere mensen en de intelligentie die hebt... Ik ben blij dat je mijn dochter bent" Ik glimlachte.

"Is June niet iets voor jou?" Hij begon hard te lachen. "Dus daarom moest ze mee uit eten?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik bedoel, jullie zijn beiden single, en ze is al praktisch mijn moeder al"

"Hailey..."

"Zeg geen nee, denk er over na!" Hij keek me lang in stilte aan. "Beloof dat je erover na zal denken!" "Oké, ik zal er over nadenken."

Ik grijnsde en duwde de voordeur open. "Stop met grijnzen" Ik schudde grijnzend mijn hoofd. "Nee, dit heb je te vaak bij mij gedaan, nu mag ik van dit moment genieten"

Lachend liep ik de trap op.

Mijn telefoon begon met trillen en Laurens verscheen op het schermpje. "Hey, hoe was je dag?"

"Druk, er moest zoveel papierwerk nog verwerkt worden voor het weekend en de colleges waren vanmorgen zo slopend. Ze waren echt zwaar"

"Waren ze zwaar omdat je het misschien heel druk hebt met werken en school? Of waren ze echt zwaar?" "Misschien dat eerste, maar dat maakt niet uit"

Hij lachte. "Kom je vanavond nog langs?"

"Dat was wel mijn plan. Ik ga nog even wat spullen pakken en langs het studentenhuis en dan kom ik wel naar jou toe."

"Moet ik je op komen halen?" "Graag! Ik was helemaal vergeten dat mijn auto nog op kantoor staat" "Dat vermoedde ik al, ik zie je zo!"

Ik hing op en duwde wat spullen in een tas en liep naar beneden. Mijn vader zat op de leuning van de bank terwijl hij bezig was op zijn telefoon.

"Waar ga je heen?" Vroeg hij toen hij me opmerkte. "Laurens komt me zo ophalen en dan gaan we naar zijn plek" Mijn vader knikte.

"Dus je laat me hier helemaal alleen?" "Nee, ik laat je niet zo zeer alleen, je laat jezelf alleen. Je kan iemand uitnodigen of naar iemand toe gaan"

"Naar wie dan?" "Wat dacht je van June?" Hij schudde lachend zijn hoofd. "Als je op een plan komt laat je dat niet zo gemakkelijk los, of wel?" "Reken er maar niet op"

Laurens kwam de woonkamer inlopen en drukte een kus op mijn wang.

"Neem ze alsjeblieft mee" Laurens lachte. "Is ze vervelend vandaag?" "Nee, maar pap vindt van wel, omdat ik hem probeer te koppelen"

"Waarom luister je niet naar haar?" Ik begon hard te lachen. "Alsof jij dat wel altijd doet" Zei mijn vader. Laurens schudde zijn hoofd. "Nee, maar daar gaat het nu niet om"

"Ga toch wat drinken met June!" Mijn vader schudde zijn hoofd. "We hebben net nog met haar gegeten!" "Nou en! Je moet tijd samen doorbrengen om te kijken of het iets kan worden. Ik heb ook tijd met Laurens doorgebracht voor ik merkte dat ik hem echt leuk vond'

Laurens knikte. "Je moet actie ondernemen, anders blijf je alleen"

"Nou, gaan jullie twee nou maar, jullie zijn vermoeiend" "Alleen zijn is vermoeiend" Zei ik lachend terwijl ik Laurens mee naar de voordeur trok. 

We liepen lachend naar zijn auto. 

"Denk je dat het iets gaat worden tussen die twee?" Ik haalde mijn schouders op. "ik heb geen idee, maar anders blijft hij serieus voor altijd alleen en dat kan ik niet aanzien!" Hij lachte en startte de auto. 

"Dan moeten we maar afwachten, wat het gaat worden' Ik knikte. 

"Ik zou wel blij zijn als het iets zou worden" "Ook als het iemand anders dan June wordt?" 

"Dat moeten we dan zien" Hij lachte. "Nou laten we maar naar je kamer gaan, voor het feest over is voor we er zijn"