The Next Generation

Hoofdstuk 56

"Heeft Devon nog gevoelens voor Romy?" Laurens keek verbaasd op. "Waar komt die vraag vandaan?" Ik haalde mijn schouders op. 

Laurens legde zijn hand op mijn rug. "Je bedoelt dat Romy dat tegen je had gezegd en nu wil jij weten of het wederzijds is" Ik knikte en drukte een kus op zijn huid. 

"Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik zal het vragen" 

Ik staarde lang naar het raam. "Nog heel even en je kan uit dit kleine appartement" Mompelde ik. 

Laurens was na zijn studie hier gaan wonen. Het appartement was niet vies, maar gewoon klein. Het had echt een mini keuken, de woonkamer had een bank, een salontafel en een kastje waar de tv op stond en nog een klein beetje ruimte voor een archiefkast. En dan was er nog de slaapkamer, waar buiten het bed en zijn kast, niet veel ruimte meer over was voor wat anders. 

Voor hem alleen was het genoeg, maar als ik dan hier was voor een weekend ofzo, ergerde ik me kapot aan het gebrek aan beweegruimte. 

"We hoeven alleen nog die ene grote muur te verven." "Wanneer gaan we dat doen, want ik wil hier weg. En mijn vader en June zijn heel aardig, maar ik werk 60 uur in de week met ze, samen wonen gaat echt te ver." 

Hij lachte. 

"Waar is David dan op dit moment?" Ik haalde mijn schouders op. "June heeft hun oude huis oude huis verkocht dus hij is vast in een hotel of bij vrienden" 

"Blijft hij nog lang hier?" "Ik heb geen idee, ik heb ze niet meer gesproken sinds het diner van woensdag" Laurens knikte. 

"Misschien moet je het een nieuwe kans geven. Jij bent veranderd, hij wellicht ook. Leer elkaar opnieuw kennen" Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil het niet meer" 

"Je moet het zelf weten" 

Ik stond op en trok mijn kleren weer aan. "Waar ga je heen?" "Ontbijten" 

Laurens stond op en trok me tegen hem aan. "Wees nou niet boos" "Ik ben niet boos, ik wil het gewoon niet meer over David hebben. Hij is weggegaan en heeft mij laten vallen, voor ik jou kende al, dus hij moet zijn excuses aanbieden en tot dat ik die heb, zeg ik niks." 

"Oké, ik hou er over op" Ik maakte me los uit zijn omhelzing en liep naar de mini-keuken. 

"Ik ben bang dat ik helemaal niks meer te eten heb" Ik zuchtte en staarde naar de lege koelkast. "Ik haal wel koffie onderweg naar kantoor, ik moet namelijk nog wat dingen doen" 

"Hailey..." 

"Morgen die muur verven, ik weet het" Ik wist ook wel dat hij dat niet wilde zeggen maar ik had nu even geen zin meer in een gesprek dus vertrok ik maar. 

Voor het kantoor stond een bagelkraampje die gelukkig ook koffie verkocht. Met een koffie in mijn ene hand en een bagel in de andere, liep ik het kantoor in. 

"Wat doe jij hier op een zaterdag?" Travis, een andere junior partner kwam bij me in de lift staan. "Even weg zijn van al het andere" Hij knikte. "Meeste mensen rennen weg van werk om rust te krijgen" Ik lachte. "Ik ben niet zoals meeste mensen" 

"Dat wist ik ook al" Hij glimlachte en stapte uit de lift. "Wat doe jij dan hier op een zaterdagmorgen?" "Ik moet een zaak oplossen en als ik niet hard doorwerk red ik het denk ik niet" Ik knikte en liep richting mijn kantoor. 

"Roep maar als ik kan helpen" Hij knikte en liep zijn kantoor in. 

Zuchtend ging ik op mijn stoel zitten en luisterde ik naar de wind die voorbij suisde. 

Eigenlijk had ik helemaal niet zoveel te doen, behalve mijn eindverslag afschrijven. 

Na een uur kwam Travis terug binnen. "Jij bent gespecialiseerd in strafrecht toch?" Ik knikte. Hij overhandigde mij een map. "Klopt dit wel?" 

Ik keek de map door en las alles rustig. "Wie is je cliënt?" "Degene die onschuldig in de gevangenis zit" 

"Er is een tekort aan bewijs om hem vast te houden. Daar kan je mee beginnen en dan kunnen we zoeken naar bewijs om zijn onschuld te bewijzen"

Hij haalde opgelucht adem. "Wil je me echt helpen?" "Tuurlijk, ik heb niet veel  beters te doen" "Ik heb kopieën van ieder document in de vergaderzaal. Als je daar wil beginnen, dan ga ik eerst naar de rechter toe en kom ik je straks helpen" 

~*~

De geur van eten liet me opkijken van de honderden papieren voor me. Travis begon te lachen. "Heb je al iets gevonden?" Ik schudde mijn hoofd en ging op de vensterbank zitten. Hij kwam naast me zitten op de vensterbank en gaf me een doosje van de chinees. 

"Hij is vrij, dus dat scheelt al weer iets" Ik knikte. "We moeten die papieren echt allemaal doorlezen. Er moet iets tussen staan wat van belang kan zijn" 

"Moet je niet naar huis?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik zal het mijn vriend laten weten, ik heb beloofd dat we morgen ons nieuwe appartement gaan schilderen, dus dat laat ik niet vallen. Belofte is een belofte. Maar we kunnen de hele nacht doorgaan zolang de koffiemachine het nog doet" 

Travis lachte. "Goed. Laten we dan maar verder werken"