Tough Lover

Prologue

Αφιερωμένο σε όλες τις διαφορετικές εκδοχές της Rosetta και όλες τις διαφορετικές εκδοχές του Eugene που υπάρχουν εκεί έξω.

❦

Eugene Evans as Jacob Elordi

Rosetta Wales as Kiernan Shipka

Rosettas's POV

Και φτάνουμε στο πιο σημαντικό στάδιο από τα τρια,τα οποία δεν προανέφερα γιατί είναι απολύτως αδιάφορα.

Στάδιο τρίτο: αναγέννηση.

Θες απόλυτη ηρεμία, θες απόλυτη προσοχή κι αφοσίωση σε αυτό. Είναι πολύ σημαντικό να σκεφτείς κάθε παράμετρο. Κάθε μικρή, τόση δα, λεπτομέρεια. Επαναπρογραμματίζεσαι. Βάζεις φωτιά και καις τα παλιά σχέδια. Γίνεσαι ο αρχιτέκτονας της ζωής σου και τη σχεδιάζεις και πάλι απ' την αρχή. Με λίγο καλύτερα υπολογισμένο το σχέδιο. Μπορεί να μην έχει και καμία σχέση με το παλιό. Πάντως είναι ο νέος σου γνώμονας. Είναι το σχέδιο που θα ακολουθείς από εδώ και πέρα.

Όταν λοιπόν φτάνεις και σηκώνεις το κεφάλι σου μετά απ' το καινούριο σου δημιούργημα είσαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Έχεις μηδενίσει. Έχεις διαγράψει. Έχεις εξοπλιστεί με νέα εφόδια κι όπλα. Έχεις νέες μεθόδους άμυνας. Έχεις μάθει κι έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα πλέον. Είναι το καινούριο σου «εγώ» και μάντεψε, το καινούριο μοντέλο του εαυτού σου είναι πολύ καλύτερο απ' το προηγούμενο. Εκεί είναι που λες «Τώρα, ναι, το έχω. Πάμε πάλι απ' την αρχή».

Δε σε νοιάζει τίποτα απ' το προηγούμενο σχέδιο. Απ' το πώς λειτούργησε. Αν λειτούργησε. Αν έπεσες. Αν έχασες. Αν υπολόγισες λάθος. Αν σε υπολόγισαν λάθος. Δεν έχεις χρόνο πλέον γι' αυτό. Το κοντέρ μετράει απ' την αρχή κι ό,τι είχε γράψει πριν πολύ απλά βρέθηκε στον κάδο ανακύκλωσης μαζί με τα άχρηστα αρχεία.Πλέον έχεις νέο λογισμικό και τόσες νέες πληροφορίες να ξεσκαρτάρεις.

Σου φαντάζουν περίεργα όσα λέω; Έχεις φτάσει ποτέ στο σημείο να μηδενίσεις; Ξέρεις τι είναι «μηδενίζω»; Σβήνουν όλα, μωρό μου. Σαν να ξαναγεννιέσαι απ' την αρχή. Ό,τι υπήρξε πριν πάρω ανάσα απλώς δεν υπήρχε. Δε το γνώρισα καν. Τώρα πήρα ανάσα. Τώρα εξερευνώ τον κόσμο. Τώρα γνωρίζω. Δε σε γνωρίζω καν.

Έτσι λοιπόν έκανα κι εγώ,μηδένισα.Είχα φτάσει ήδη στα 11 κι όμως εγώ μηδένισα.Επειδή δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αφήσω κανέναν να με μειώνει έτσι,να με τσαλαπατά έτσι.

Κι έτσι, από την ήρεμη και κλειστή Ρόζα,μεταλλάχθηκα στη χειρότερη σκύλα,στην οποία ακόμη παραπάνω είμαι μέχρι και σήμερα,7 χρόνια μετά.

Είναι εκείνο το πρωί που ξυπνάς, ανοίγεις το παράθυρό σου κι απλά χαμογελάς. Γιατί ξέρεις πως τίποτα πια δε θα είναι ξανά ίδιο με πριν.Επειδή είσαι πια μια αρχηγός,μια κυρίαρχος.Γελάς γιατί είναι τόσο αστείο, μα δε θυμάσαι καν το πριν,τόσο ασήμαντο αλλά και σημαντικό ήταν.Μόνο αμυδρά. Σαν όνειρο που είδες ένα βράδυ, μα ξύπνησες.

Ξύπνησες και κοίτα, έχει έναν ήλιο τόσο ζεστό που καίει όλο σου το μέσα.Νιώθεις να ζεσταίνει κάθε σημείο του σώματός σου.Κι απλά χαμογελάς.Μηδένισα, μωρό μου. Μηδένισα.Τι υπήρχε πριν;Ποιος είσαι; Δε θυμάμαι.Ανάσα.

Eugene's POV

O καθένας βασανίζεται από κάτι που τον πνίγει, ένα συναίσθημα, ένα βίωμα, μία κατάσταση· ανεξαρτήτως βαθμίδας στην κλίμακα σημαντικότητας. Αναφέρομαι σε κάθε άτομο το οποίο πέφτοντας στο κρεβάτι δεν καταφέρνει τόσο απλά να κοιμηθεί. Σε κάθε άτομο που αργά το βράδυ, έρχεται αντιμέτωπος με αυτό το γνωστό βάρος στο στήθος. Το βάρος αυτό που δε σε αφήνει να αναπνεύσεις, που εξαναγκάζει τα πάντα γύρω σου να εκτελέσουν κυκλική κίνηση η οποία κάθε άλλο παρά ομαλή είναι.

Χάος. Προσπαθείς να βρεις μια άκρη. Κάνεις όνειρα. Ελπίζεις. Τα δεδομένα σου λένε πως όλα θα πάνε καλά. Κι έτσι, μαγικά, έρχεται η καταστροφή. Κι αναλογίζεσαι τα λάθη. Σκέφτεσαι ξανά και ξανά τι σε οδήγησε στον όλεθρό σου. Απάντηση πουθενά. Και μην την περιμένεις. Έτσι είναι οι σχέσεις. Κι εμείς καταδικασμένοι να ζούμε σε ένα χάος. Κι αν μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα χάος ως απολαυστικό, αυτό θα ήταν εκείνο των ανθρώπινων σχέσεων.

Εγώ;Εγώ είμαι ένας ασταθής, μια ολέθρια καταστροφή που άμα βρεθείς στο δρόμο της θα σε διαλύσει.Τα συναισθήματα μου με πνίγουν όμως εγώ συνεχίζω να πίνω από το ποτήρι, ξανά και ξανά και ξανά.