Tough Lover

-32-

Ξεφύσηξα και πέταξα το πάπλωμα από πάνω μου.Περιττό να πω πως οι μήνες για να τελειώσω το σχολείο δεν λένε να περάσουν πράγμα που με κάνει να υποφέρω.Έχει φτάσει Απρίλης τώρα πια, είμαστε στην τελική ευθεία για τις δηλώσεις σχετικά με τα πανεπιστήμια που πρέπει να δηλώσουμε.Μέρα με την μέρα αγχώνομαι περισσότερο.

Κάθε μέρα τα λόγια του Eugene παίζουν στο μυαλό μου.Το ότι προτείνει εκείνος να αγωνιστώ όταν άκουσε τι είπα,αλλά όχι όχι.Από την μια ναι μεν μου έδωσε κίνητρο εφόσον τον είχα δει να μιλάει με τόσο πάθος, αλλά από την άλλην σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να σοβαρευτώ και να παλέψω για αυτά που θέλω.

Έπειτα,μου απασχολεί το μυαλό όσο δεν ασχολούμαι με εκείνον, όσο μπορώ δηλαδή να τον σκέφτομαι λιγότερες από 24 ώρες το 24ωρο καθημερινά.Διότι με το να ασχολούμαι με εκείνον με τρελαίνει και με βασανίζει, με εξαθλιώνει και με πληγώνει όλο και περισσότερο.Έτσι βρίσκω ένα παραθυράκι να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και να ασχολούμαι με άλλα πράγματα.Ευτυχώς,όταν σχεδιάζω χάνομαι σε έναν άλλον κόσμο,στον δικό μου και μόνο δικό μου κόσμο.

Ναι, πάντα βρισκόμουν στον κόσμο μου, αλλά τώρα ειδικά έχω χαθεί εντελώς σε αυτόν.Δεν έχω πια τόση όρεξη να κοροϊδεύω τα πάντα, ούτε να πειράζω τους πάντες.Κάθομαι στην ησυχία μου με ένα μπλοκ ζωγραφίζοντας και εκφράζοντας τον εαυτό μου έτσι.Εκτός βέβαια του ότι είμαι ψυχολογικά έτσι, έχω αρχίσει να νιώθω και στο σώμα μου επιπτώσεις.Πλέον είμαι πιο αδύναμη σε ό,τι κι αν κάνω,κουράζομαι πολύ πιο εύκολα σε σχέση με πριν.

Η μαμά λέει ότι ευθύνονται οι εξετάσεις για αυτό και εκτός από αυτό είναι και εκείνος που με κάνει να αισθάνομαι έτσι.Δεν της έχω μιλήσει αναλυτικά για εκείνον, αλλά δεν χρειάστηκε και πολύ για να καταλάβει τι έχω.Τις πρώτες μέρες ήταν πολύ άσχημα, έως και φρικτά.Τον έπαιρνα τηλέφωνο αλλά ποτέ δεν το σήκωνε,χτυπούσα το κουδούνι αλλά δεν άνοιγε,περίμενα έξω από την πόρτα του αλλά δεν έρχονταν.Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και το μόνο που έκανα συνεχώς είναι να κλαίω και να ζωγραφίζω.Είχα ξεχάσει πως είναι να σχεδιάζεις και να ταξιδεύεις μέσα από τα σχέδια σου και έτσι παρίστανα για λίγο ότι δεν είχα τα μάτια μου πρησμένα συνεχώς.

Από τότε που εξαφανίστηκε μετά το "ραντεβού" μας βρίσκομαι όλο σε σκέψεις, κάθε μέρα όλο και περισσότερες.Και αν με ρωτάτε, δεν υπάρχει χειρότερο ελάττωμα από το να νιώθεις βαθειά και να σκέφτεσαι πολλά.Τουλάχιστον πλέον έχω πάρει απόφαση ότι πρέπει να το αφήσω πίσω και ότι το μόνο πράγμα που πρέπει να αφοσιωθώ είναι το διάβασμα, και κανένας Gene.