Tough Lover

-44-

 Οι μέρες περνάνε στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ,με εμένα να είμαι καλυμμένη από ένα μάτσο βιβλία σχετικά με την αρχιτεκτονική.

Όσο και να κάνω ακόμη και η ίδια εντύπωση στον εαυτό μου, έχω αρχίσει να διαβάζω μια και αυτό με κάνει να ξεχνιέμαι.Συνήθως τα πρωινά έχω μαθήματα στις αίθουσες του πανεπιστημίου και τα απογεύματα πάω στον γιατρό.

Μα ποιον κοροϊδεύω πια; Μάλλον εμένα.Έχω αρχίσει ήδη να βαριέμαι αφόρητα τη νέα μου καθημερινότητα.Δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον.Και το γεγονός ότι έχω στρωθεί στο διάβασμα μοιάζει απίστευτο μιας και ποτέ δεν ήμουν από τα παιδιά που διάβαζαν τόσο, παρόλο που πάντοτε είχα άριστους βαθμούς,για αυτό με δέχτηκαν και εδώ πέρα αν και μεσολάβησε και το νοσοκομείο.

Ένα περιοδικό προσγειώθηκε στο κεφάλι μου κάνοντάς με να κλείσω απότομα το ημερολόγιο μου.
"Έι χελλόου, προσπαθώ να γράψω τα απομνημονεύματα μου στο ημερολόγιο μου ξέρεις, αυτό μια μέρα θα πουλιέται για εκατομμύρια" φώναξα στην Kathrine και της επέστρεψα το περιοδικό με την ίδια ακριβώς κίνηση και σκοπό.

"Αουτς" γκρίνιαξε και έτριψε το κεφάλι της."Ξέρεις θα έπρεπε να ντρέπεσαι" τόνισε κουνώντας το δάχτυλο της.

"Γιατί;" την ρώτησα και έστριψα την κουνιστή καρέκλα μου προς το μέρος της αναστενάζοντας."Επειδή έκανα ότι έκανες;"

"Όχι.Επειδή δεν παίρνεις τον βασιλικό πισινό σου να βγούμε καμία βόλτα" απάντησε με νεύρα."Rosy έχεις να τόσες μέρες από εδώ μέσα, δηλαδή από την ημέρα που ήρθες"

"Αυτό δεν είναι αλήθεια" προσπάθησα να την διαψεύσω παρόλο που ήξερα ότι είναι αλήθεια.Κλασσική Rosy, ποτέ δεν παραδέχεται ότι κάνει λάθος.

"Το να βγεις να πάρεις γρανίτα,και ιδίως τέτοια εποχή ενώ βρέχει δεν είναι βόλτα αλλά ανωμαλία" γέλασε και με πλησίασε.

"Kathrine για ποια εποχή μιλάς,στην Αγγλία δεν υπάρχουν εποχές, μόνο βροχή" της είπα μονότονα σηκώνοντας το ένα μου φρύδι.

"Ναι αλλά αυτός ο καιρός είναι τρομερός για βόλτα.Έλα ντύσου για να βγούμε και να πάμε στα μαγαζιά να χαζέψουμε.Έστω για φαγητό να πάμε" με παρακάλεσε κάνοντας κουταβίσια ματάκια πράγμα στο οποίο ήταν αδύνατον να αντισταθείς.

"Για να το σκεφτώ.... όχι" της είπα και σηκώθηκα.

"Έλα Rosy σε παρακαλώ" είπε και έπεσε στα πόδια μου παρακαλώντας με.

"Εντάξει εντάξει" της απάντησα μιας και η αλήθεια είναι ότι κόντρα να πεθάνω από την βαρεμάρα.