Tough Lover

-42-

"Μαμά δεν θέλω να με δει έτσι" ψέλλισα στην μητέρα μου που όλο έκλαιγε δίπλα μου.Έτσι είναι από την ώρα που ξύπνησα.Κάθεται στην διπλανή καρέκλα και μου κρατάει το χέρι κοιτώντας με συνεχώς.

"Το ξέρεις ότι θα ρίξει όλο το νοσοκομείο για να σε δει έτσι;" ρώτησε γελώντας μέσα από τα δάκρυα της και έκανα κι εγώ το ίδιο.Κλασσικός Eugene.Και φυσικά θα το έκανε, τι άλλο να περίμενα από αυτόν,αφού άλλωστε κάθε φορά με εκπλήσσει ακόμη περισσότερο με τις χαζομάρες του αυτό το παιδί.

"Rosy πρέπει να τον δεις, ξέρω έχεις ξυπνήσει λίγη ώρα όμως πρέπει να τον καθησυχάσεις.Δεν έφυγε λεπτό από το πλευρό σου" είπε κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου.Έχει δίκιο η μαμά μου, απλά προσπαθώ να βρω τρόπο να τα βάλω όλα σε μια σειρά στο μυαλό μου και να τον διαχειριστώ, όχι μόνο εκείνον αλλά όλους όσους βρίσκονται δίπλα μου.

"Πάω να τον φωνάξω" είπε κι έγνεψα θετικά παρατηρώντας την να απομακρύνεται και να πηγαίνει προς την πόρτα.

Αισθάνομαι ένα ράκος και ότι η σάρκα μου ζυγίζει έναν τόνο.Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.Δεν μπορεί να το χωνέψει το κεφάλι μου.Τα λόγια του γιατρού ηχούν συνέχεια στο μυαλό μου.

"Δεσποινίς πρέπει να κάνετε θεραπεία...... "

" Είναι δύσκολο"

"Μην φοβάστε"

"Ισως χρειαστεί να φύγετε στο εξωτερικό...."

"ο καρκίνος... "

Καρκίνος.

Δεν μπορεί,απλά δεν μπορεί.Αυτή είναι η πρώτη σκέψη κάθε ανθρώπου που του συμβαίνει κάποιο κακό.Γιατί σε εμένα.Κι όμως μπορεί να συμβεί στον καθέναν.

Πως γίνεται η ζωή ενός ανθρώπου να αλλάζει τόσο σε δευτερόλεπτα;Να παίρνει μια ατελείωτη κατηφόρα χωρίς γυρισμό και χωρίς να ρωτήσει κανέναν.

Η πόρτα άνοιξε απότομα διακόπτωντας τις σκέψεις μου και γύρισα να την κοιτάξω προετοιμασμένη για το ποιόν θα αντικρίσω.

"Καλώς ήρθατε στο λούνα παρκ Rosy, θέλετε μπαλόνι σκυλάκι ή γατούλα;" φώναξε και τον κοίταξα απορημένη.

Αντίκρισα μπροστά μου τον Gene ντυμένο κλόουν από πάνω μέχρι κάτω, φορώντας την κόκκινη του μύτη και την πολύχρωμη περούκα του.Στα χέρι του κρατούσε μπαλόνια και στο πρόσωπο του ήταν ζωγραφισμένο ένα τεράστιο χαμόγελο.

Άρχισα να γελάω δυνατά και χωρίς σταματημό.Η κοιλιά μου άρχισε να πονάει από το γέλιο.