Tough Lover

-21-

Οι μέρες έχουν περάσει με εμάς αδιάφορους ο ένας για τον άλλον.Ή μάλλον, ένα-δύο βλέμματα μεταξύ αδιαφορίας και απόγνωσης και ύστερα ο καθένας με την παρέα του και στην δουλειά του.

Αν και θα έλεγα ότι το δικό του βλέμμα φωνάζει απόγνωση και σίγουρα το δικό μου αδιαφορία.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι τον έχει πιάσει και μου συμπεριφέρεται έτσι.Προσπάθησα και με τον Jim να του τραβήξω την προσοχή αλλά εκείνος δεν έκανε απολύτως τίποτα.Ακόμη και μπροστά του πήγα και κουνούσα τα χέρια απεγνωσμένη για να με παρατηρήσει.Μα αυτός,το μόνο που έκανε ήταν η χαρακτηριστική του κίνηση,να με σπρώχνει ελαφρά με το χέρι του για να πάω στην άκρη.

Και το χειρότερο από όλα, είναι το ότι έχω αρχίσει να αισθάνομαι δραματική, ιδιαίτερα δραματική.Μια λέξη η οποία δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ για να με χαρακτηρίσω.Για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι κάποιος, δεν είναι δεδομένος αλλά ασταθής,και ο Gene είναι ο πιο ασταθής άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ στα 18 χρόνια της ζωής μου.

Για την ακρίβεια, το αισθάνομαι αυτό για πρώτη φορά μετά από χρόνια.Την πρώτη φορά που το ένιωθα αυτό ήταν όταν ήμουν μικρή και περνούσα πολύ χρόνο με τον πατέρα μου.Ήταν και εκείνος πολύ ιδιαίτερος, δεν μπορούσες να τον καταλάβεις ποτέ όση ώρα κι αν περνούσες δίπλα του.

Βέβαια η συγκεκριμένη κατάσταση αλλάζει σημαντικά καθώς με τον Eugene ποτέ δεν έχω κάτσει παραπάνω από 10 λεπτά στον ίδιο χώρο χωρίς να τσακωθούμε αλλά να συζητήσουμε ήρεμα και πολιτισμένα ο καθένας αυτά που θέλει να πει.

"Rosy...Rosy με ακούς;" με σκούντηξε για χιλιοστή φορά η Eva για να την προσέξω.Ήμουν τόσο στον κόσμο μου αυτές τις μέρες που σίγουρα έχει απελπιστεί η καημένη."Ναι σε ακούω" είπα την συνηθισμένη ατάκα μου και ήπια μια γουλιά από τον χυμό μου ο οποίος είχε γίνει νερό τόση ώρα που τον είχα αφήσει.Βρισκόμαστε εδώ, μια ώρα, δύο ώρες;

"Δεν πάει άλλο αυτή εδώ κατάσταση.Είσαι εντελώς στον κόσμο σου,δεν τρως τίποτα,σου μιλάω και μου απαντάς πάντα το ίδιο ακριβώς πράγμα και αυτήν την αξιολύπητη έκφραση.Και όλο αυτό για ποιον...Για αυτόν τον ηλίθιο" αναστέναξε σμίγοντας τα φρύδια της και σταύρωσε τα χέρι της ενώ έκατσε πίσω στην καρέκλα της καφετέριας.

"Μα..Μα Eva δεν καταλαβαίνω γιατί μου συμπεριφέρεται έτσι από την ημέρα που έφυγε από το σπίτι μου.Ή μόνη φορά που αισθάνθηκα ότι ένιωσε κάτι ήταν εκείνη ακριβώς την ημέρα που προσπάθησα να τον τσιγκλίσω με τον Jimαπό κει και μετά απολύτως τίποτα.Έχουν περάσει 15 γαμημένες μέρες " φώναξα και η μισή καφετέρια με κοίταξε.Υπέροχα,ότι ακριβώς αναζητούσα.Λίγη προσοχή...