Tough Lover

-46-

Προχωρήσαμε ως το αμάξι του και μπήκαμε μέσα γρήγορα, καθώς δεν θέλαμε να πάθουμε πνευμονία με τέτοιον καιρό, γιατί αυτό θα ήταν το μόνο σίγουρο.Έκατσα στην θέση του συνοδηγού και εκείνος έβαλε μπρος χωρίς να πει τίποτα και βγήκαμε στον δρόμο.

Παρόλο το στεγνό και βαρετό πέσιμο του,μπορώ να πω ότι έχει κάτι πάνω του το οποίο δεν είναι συνηθισμένο.Μπορεί να τον γνωρίζωελάχιστες ώρες όμως έχω μια οικειότητα μαζί του.Ίσως φταίει το γεγονός ότι του μοιάζει τόσο.

Τον βλέπω παντού.Σε άγνωστα αγόρια,τα οποία ξαφνικά μου φαίνονται γνωστά.Τον βλέπω στον Theo,στα μάτια του,στα χέρια του,στο λέγειν του.Όμως υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα:ότι κανένας από όλους αυτούς δεν είναι πραγματικά εκείνος.

"Φτάσαμε" είπε ξερά ξυπνώντας με από της σκέψεις μου και η διαδρομή αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν το πολύ πέντε λεπτά.Πάλι καλά δηλαδή, δεν είχα καμία όρεξη να κάνω ολόκληρο ταξίδι μαζί του στην μέση της νύχτας με τον φόβο ότι μπορεί να καταλήξω οπουδήποτε.

Βγήκαμε έξω από το αμάξι γρήγορα,μιας και η βροχή δεν είχε σταματήσει ακόμη και κατευθύνθηκα προς το λαμπερό και φανταχτερό μαγαζί,το οποίο βρίσκεται απέναντι από ένα καταπράσινο πάρκο το οποίο είναι σε σχήμα κύκλου.Το μαγαζί έχει έντονα χρώματα παντού,πολύχρωμες ταπετσαρίες,τραπεζάκια,πατώματα, ακόμη και οι σερβιτόροι φοράνε πολύχρωμα-ασορτί μπλουζάκια και είναι όλοι τους τόσο χαμογελαστοί.

Βρήκαμε ένα τραπέζι που συνοδεύονταν με γαλάζιους καναπέδες και κάτσαμε ο ένας απέναντι από τον άλλον χωρίς να πούμε τίποτα, πράγμα που είναι εντελώς αμήχανο από την στιγμή που μπήκαμε στο αμάξι.Τελικά το να τον ακολουθήσω, ήταν απαίσια ιδέα.

Ο σερβιτόρος μας είδε και ήρθε κατευθείαν και μας ρώτησε τι θα θέλαμε να παραγγείλουμε.Εκείνος απάντησε έναν καφέ μέτριο γλυκό με γάλα,και εγώ ζήτησα μια πορτοκαλάδα.Υπέροχα,θα μεθύσουμε πάλι.

"Πως και ήρθες εδώ,στο Μάντσεστερ Rosy;" μου είπε και βολεύτηκε καλύτερα στον καναπέ."Λόγω της κλινικής, πρέπει να πηγαίνω κάθε απόγευμα" είπα κοφτά για να καταλάβει ότι δεν θέλω να συζητάμε αυτό το θέμα.

Εκείνος φάνηκε να το καταλαβαίνει, πράγμα το οποίο με ανακούφισε ιδιαίτερα."Πρέπει να λείπεις πολύ σε εκείνο το πρόσωπο πίσω στην πατρίδα" είπε γελώντας.

Ανασήκωσα το φρύδι μου μην ξέροντας τι να απαντήσω και γέλασα κι εγώ με την σειρά μου."Που το  κατάλαβες;" Τον ρώτησα έκπληκτη.