Tough Lover

-19-

Με πίεσε στον τοίχο και εγώ συνέχισα να μην αντιδράω.Για την ακρίβεια αντιδρούσα αλλά χωρίς να ελέγχω τα άκρα μου.Ασυναίσθητα έτριβα το σώμα του και εκείνος με πίεζε όλο και περισσότερο πάνω του.

Σαν να προσπαθούσε να μου δώσει να καταλάβω κάτι.

Και το κατάλαβα.

Φλεγόμουν ολόκληρη και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Αλλά δεν νομίζω να ήμουν η μόνη που φλέγονταν μέσα σε αυτήν την κατάσταση, το ένιωθα, τον ένιωθα.Με τράβηξε χωρίς να διακόψει την επαφή μας και με πήγε μέσα στο δωμάτιο μου.Πέσαμε και οι δύο στο κρεβάτι και φιλιόμασταν εντονότερα.

"Πόσο μου έλειψε αυτό" είπε ξαναμμένος και με ξαναφίλησε.Πήγα να μιλήσω αλλά άκουσα την φωνή της μαμάς μου από το σαλόνι.Πανικόβλητη έβαλα όλη μου την δύναμη πάνω του διακόπτοντας κάθε επαφή που είχαμε και τον έριξα στο πάτωμα πετώντας του και το σεντόνι από πάνω.

"Rosetta" ξανά φώναξε και αναγκάστηκα να πάρω τα πόδια μου και να πάω στην κουζίνα γρήγορα.Έφτιαξα βιαστικά την μπλούζα μου και έτρεξα προς το μέρος της.Περιττό να σας πω ότι κουτούλησα κάπου ως συνήθως.

"Που είσαι παιδί μου 10 ώρες και σε φωνάζω;" ανασήκωσε το φρύδι της και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω εξεταστικά.Αυτό έλειπε, να φιλτράρει την ατμόσφαιρα του σπιτιού μας για να αναλύσει ποιος ήταν εδώ.Γιατί ικανή την έχω να το κάνει και μετά δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα.

"Ε εντάξει ρε μαμά κοιμόμουν, άνθρωπος είμαι" αναστέναξα τάχα παραπονεμένη."Rosy δεν έχει πάει καλά καλά 9 και νυστάζεις; Είσαι καλά παιδί μου;Μήπως αρρώστησες;Να φέρω αντιβίωση; Μήπως έχεις πυρετό;" έτρεξε πάνω μου κυριολεκτικά με όλη της την δύναμη και με έπιανε παντού."ΠΕΣ ΜΟΥ ΌΤΙ ΈΚΑΝΕΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΆ" ούρλιαξε σχεδόν παίρνοντας την ίδια έκφραση από τον πίνακα του Έντβαρντ Μουνκ,"Κραυγή".

Για την ακρίβεια τώρα τελευταία αυτή είναι η μόνιμη της αντίδραση.

"Καλά είμαι...ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ" την έσπρωξα ελαφρά από πάνω μου ενθυμούμενη τον Gene στο δίπλα δωμάτιο.Αν τον δει εδώ θα μας φύγει μια ώρα αρχίτερα.Εδώ της είπα πως νυστάζω από τέτοια ώρα και έβγαλε συμπέρασμα πως είμαι ναρκομανής, φαντάσου τι θα γίνει αν τον πάρει χαμπάρι εδώ πέρα.Το θέμα είναι όμως,πως θα τον βγάλω χωρίς να το καταλάβει."Μαμά θα μείνεις εδώ απόψε;" ρώτησα αδιάφορα.

"Ναι αγάπη μου θα δουλεύω όλη την νύχτα ένα πρότζεκτ στον υπολογιστή για μια δικηγορική υπόθεση" είπε κυριολεκτικά καταχαρούμενη βγάζοντας ένα μπολ από το ντουλάπι για να το γεμίσει με πατατάκια.Ω ναι, υπέροχα.Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.Το γεγονός ότι έχω έναν ξαναμμένο παίδαρο στο δωμάτιο μου που άμα τον δει η μαμά μου θα πεθάνει ή το ότι είχαμε πατατάκια τόσο καιρό και δεν τα είχα πάρει χαμπάρι;