TOZLANMIŞ Kalpler - Tamamlandı-

~Sıra Bende~

Ezel'den

Gece ile birlikte Yudum'un bahçesini kontrol ettik. Tahmin ettiğimiz gibi Çakıl uyuyordu. Aslında Yudum'a araba çarpmasından son anda kurtaracağım bir plan değildi ama iyiki de oldu. Bize olan güveni artmıştır ama Çakıl'ı da kaçırdılar ve 1 hafta sonra tekrar getirdiğim de artık herşeyi anlatır diye düşünüyorum.

Telefonu elime alıp Savaşı aradım. Açmayınca el mecbur Barlası aradım. Kapanacak sırada açıldı.

"ne var! "

"Biz kapının önündeyiz. Savaşla sizi bekliyoruz. Hazır Çakıl ve Yudum uyuyorken gelin" dediğim an telefon kapandı. Öküz. Hayatımda bu kadar soğukluk, öküzlük görmedim. Neyse Banane ondan.

Yarım saat sonra Bir araba durdu yanımızda. Arabanın içinden Savaş ve Barlas indi.

"ikiside uyuyor mu? "dedi Savaş fısıltıyla.

"evet "dedi Gece. Savaş kafasını sallayıp yavaşça bahçe kapısını açtı. Biz Gece ile etrafa bakıyorduk, gelen giden varmı diye. Çakıl havlaması, Savaş ve Barlas'ın koşarak bahçeden çıkması, Bizi de bileklerimi den tutup kendileriyle koşturmaları ile neye uğradığımızı şaşırdık.

Barlas bileğimi sıkıca tutmuş hala koşmaya devam ediyordu. Çakıl da hala arkamızdaydı. Onun arkasından çok uzağımız da olan Yudum vardı. Çakıl birden durup geriye doğru koşunca rahatladığımızı hissettim. Zor kurtulduk. Savaş ve Barlas bizi bir köşeye çekince derin nefesler alıp verdik. Az daha yem oluyorduk. Nasıl bir köpek bu kadar hızlı koşar anlamıyorum.

Barlqs bileğimi tuttuğu an heyecanlanmıştım. Neden böyle oldu bilmiyorum ama bileğimi bırakınca sanki boşluğa düşmüşüm gibi hissettim. Elbet bir gün bunun sebebini de anlarım.

Bu planımız başarısız olmuş olabilir. Ama Yudum artık bize güveniyordur. Planımızda olmasa da onu ezilmekten kurtardım. Az kaldı çok az bir zaman kaldı. Herşeyi açığa çıkardığım an ailemi de bulduğumun habercisi olacağım. Sizi bulmak için elimden ne geliyorsa yapmaya hazırım.

Yudum'dan

Çakıla yetişemedim için bağırdım yanıma gelmedi için 10 saniye sonra yanıma gelince yere oturup hemen sarıldım. Sarılmayı bırakıp eve yürümeye başladık.

Eve gelince hemen benim odama gidip beraber uyuduk. Acaba ne oldu? Çakıl kolay kolay kimseyi koşturmaz.

Sabah kapının zil sesiyle uyandım. Yataktan kalkıp koşarak aşağıya indim. Kapıyı açtığımda gördüğüm kişiyle şok oldum.

"Gece sen hastanede olman gerekmiyor mu? "dedim. Gece'nin arkasından Ezelde belirince doktorun taburcu ettiğimi anladım. Hemen onları içeri alıp kahvaltı hazırlamaya başladım. Kahvaltı hazır olunca hep beraber Kahvaltımızı ettik.

Kahvaltı bitince salona geçtik. Hepimiz sessizdik. Ezel konuşmaya başlayınca pür dikkat onu dinledik.

"çok küçük yaşımda gerçek ailem, beni sokağa atmışlar. Üvey ailem de beni bulup evlerine almışlardı. Bunca yıldır ailemi tanımadım, görmedim. Hep sormak istedim beden beni bıraktınız? Neden başka kızlar gibi mutlu bir hayatım olmadı. Hep olmasını istedim ama olmadı işte kaderim böyleymiş demek ki. Akın, Ali ve Asafla tanıştım lise 3.sınıfken. Onlar benim ailem oldu. Onlarla gerçek ailemi bulmaya çalıştım ama üvey ailem buna izin vermedi hep beni engellediler. Ama artık isteseler bile engelleyemezler. Çünkü onları bulamama çok az kaldı" dedi. Gözleri dolmuştu ama kendini ağlamamak için kastığı çok belliydi. Bu sefer Gece konuşmaya başladı.

"benim bir ailem var abim ve annem. Ama babam yok. Annem beni intikamla büyüttü. Ben sırf bu iş teklifini babamın intikamını almak için kabul ettim. çok az zaman kaldı. İntikamımı alınca herşey bitmiş olacak"dedi Gecede.

Onlar bana hayatlarını anlattı. Artık sıra bende ne olursa olsun herşeyi onlara anlatacağım.

×××

Bir günde iki bölüm canlar. Yorum ve votelerinizi eksik etmeyin lütfen 😊