TOZLANMIŞ Kalpler - Tamamlandı-

~Savaş!~

Asaf’tan

Ezel’in telefonu suratıma kapatmasıyla şok geçirmiştim. Diğerleri dediğini söylediğim de hemen yola çıktık. Çünkü biliyorduk ki Ezel dediğini yapardı.

Yudum’un evinin önüne geldiğimizde bizle birlikte Melisa, Berk ve Mertte gelmişlerdi. Hemen kapıya gidip zile bastık. Kapıyı Barlas açmıştı. İçeri girdiğimizde Ezel bize gülüyordu. Tabi geleceğimizi biliyordu güler tabi. Ama ben ona sormazsam bana da Asaf Tepe demesinler.

Herkesle sarıldıktan sonra şaşkınca yerime oturdum. Çünkü Yudum’a sarıldığımda ‘Savaş niye ikide bir sarılıyorsun? ‘diye sorduğun da Ezel’e baktım. Ezel dudaklarını oynatarak ‘sonra anlatırım’ dediğinde kafa sallayıp boş bir yere oturmuştum.

×××

Saat gece 2.10 geçiyordu. Yudum uyumuştu. Bizde hala oturup bekliyorduk. Ezel derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı.

“Savaş bize kendi ailesinin Yudum’un öldürdüğünü ve bunu neden yaptığını öğrenmemizi istedi. Karşılığında da ailemizi bulacağını söyledi. Bizde kabul ettik. Sonra onun güvenini kazanmaya çalıştık ve başardıkta. Yudum bize yaşadıklarını anlatırken bizde onu ses kaydına aldık. “dedi ve telefonunu aldı. Ses kaydediciyi açtı ve hepimiz dinledik.

Ses kaydı bittiğinde hepimiz şok Geçirmiştik. Ezel nefes aldı ve konuşmaya başladı.

“sonrada Savaş bayıldı hastaneye gittik falan derken ertesi gün hastaneden çıkıp direk adliyeye gittik. Adliyeye geldikten 5 dakika sonra polisler Yudum’u getirmişti. Yudum polisleri durdurdu ve konuştu. Ailemizi bulduğunu ve birazdan burada olacağını söyledi. Dediği gibi de oldu, Gece ve benim hiç bilmediğimiz ailelerimiz karşınızdaydı. Biz dışarda beklerken herkes duruşma için içeri girdi. “dedi ve onun arkasından Savaş anlatmaya devam etti.

“duruşmaya girdiğimizde ablam hiç suçunu inkar etmeden delillerin gerçek olduğunu kabul etti ve hakim onu müebbet hapise tıktı. Sonrasında Efe abi bizi onun odasındaki gizli bir odaya götürdü, orda bir sandık vardı. Sandıkta bir sürü defter ve fotoğraf vardı. Birazını okudum defterlerin ve gururumu yıkıp ablamın yanına cezaevine gittim. Ablam dedim ve o andan sonra onu bir daha bırakmayacağıma kendi kendime söz verdim. Eğer o defterleri okumasaydım belki hala gururumu yenip ona abla demiyor olurdum.”dedi. Tam nefes alıp konuşmaya devam edeceği sırada arkamızdan gelen sesle hepimiz oraya döndük.

“Savaş!... “

×××

Merhaba canlarım bundan önce bir duyuru yapmıştım.

Ve sizi kırmak istemediğim için okul olsa bile bölüm atacağım ama sadece hafta sonu 😇 kendinize iyi bakın öpüldünüz. Yeni bölümde görüşürüz