TOZLANMIŞ Kalpler - Tamamlandı-

~Sonsuza Kadar~

8 saat sonra

Ezel'den

Gözlerimi açmaya çalışırken bir ses vardı. Gözlerimi tamamen açtığım da etrafıma baktım. Elimin üzerine kafasını koymuş, ağlayıp sürekli özür dileyen Barlas vardı yanımda. Boşta olan elimi güçlükle kaldırıp, Barlas'ın saçlarını okşamaya başladım. Kafasını hızla kaldırıp yüzüme baktı. Gözleri kıpkırmızıydı. Yorgunluktan bitkin düşmüş olmalı ki gözlerinin altı mosmordu. Hala şaşkınca bana bakmaya devam ederken elimi yanağına koyup gülümsedim.

Birden oturduğu yerden kalkıp sarılınca yüzümdeki gülümsemem arttı. Belki bir daha ona böyle sarılmayacaktım.

"özür dilerim, çok özür dilerim... " sürekli bunları söylüyordu. Barlası kendimden uzaklaştırıp kaşlarımı çatıp konuştum.

"Niye özür dinliyorsun? "dedim. Gözünden bir yaş aktı Barlas'ın ve konuştu.

"keşke aradığınız zaman telefonlarınızı açsaydık. O zaman bu durumda olmazdınız. Özür dilerim" diyip ağlamaya başladı. Ellerimle gözyaşlarını silip konuştum.

"sizin bir suçunuz yok. Eğer telefonlarımız açık olsaydı siz aradığınız da açardık ama biz açmayınca sizde açmadınız. O yüzden kendinizi suçlamayın, en büyük suç bizim" dedim. Alnıma küçük bir öpücük kondurup sarıldığında bende sarılmasına karşılık verdim.

"acaba ben nasıl bir sevap işledim de Allah seni bana gönderdi" dediğinde gülmüştüm.

"bende aynı şeyi düşünüyorum " dedim. Aklıma kızlar gelince Barlasta ayrılıp konuşmaya devam ettim. "Kızlar nerde? "

"şey... "

"ney? "

"Gece iyi ama Yudum'u bilmiyorum. "

"ne demek bilmiyorum? "dedim şaşkınca

"sizi bulduğumuz zaman sadece sen ve Gece vardın. Yudum yanınızda yoktu. Polis ekipleri şuan onu arıyor. İnşaat alanında " dedi. Olanları düşünmeye başlamıştım. Yudum bir yere gideceğini söylemiş ve bir daha gelmemişti. Gece de benim gözlerimi kapatmamam için sürekli beni konuşturuyordu. Bilincim kapanmadan öncede son duyduğum ses Gece'nin burdayız demesiydi. Ben böyle düşünürken Barlas konuştu.

"şimdi söyle bakalım,sizin o saate inşaata ne işiniz vardı? " Diye sorduğunda başımızdan geçenleri anlattım.

"şerefsizler" dediğinde susmayı tercih ettim. "peki yüzlerini gördün mü? " Diye sorduğunda kafamı hayır anlamında salladım.

"tamam sen burda bekle, ben bir de Geceye sorayım. Görmüş mü? " dedi ve odadan çıktı. Bende gözlerimi kapatıp uykuya daldım.

Savaş'dan

Gece uyandığında o kadar mutlu olmuştum ki, ama bir yandan da yüzüne bakmaya cesaretim yoktu. Eğer aradıkları zaman açsaydık. Şuan bunlar başımıza gelmeyecekti.

Savaş , Barlas ve Uğur eve döndüğünde

"yok. Hiçbiryerde yoklar" dedim. Ben bu lafı söyler söylemez. Üçümüz ün de aynı anda telefonu çalmıştı. Arayana baktığımda Gece arıyordu.

"Kızlar arıyor" dedi Uğur ve Barlas. Onlar bizim o kadar aramamız cevap vermezken şimdi biz onların aramalarına cevap mı vereceğiz.

"telefonları açmayın. İstedikleri kadar arasınlar. " dedim. Biz burda onları merak ederken onlar telefonumuzu açmıyorlar ama şimdi kendileri arıyorlar. Görürler şimdi ey mi yaman? bey mi yaman?