Η αγαπη ηρθε απο μακρια

Κεφάλαιο 8

<< Άσε επιτέλους κάτω τον φάκελο και έλα να σε δει και λίγο ο ήλιος !>> ακούστηκε η πειρακτική φωνή του Μιχάλη από την ανοιχτή πια πόρτα του γραφείου της Άντας.

Η γυναίκα πετάχτηκε ξαφνικά πάνω στην καρέκλα της και σήκωσε απότομα το κεφάλι της.

<< Μιχάλη με κοψοχόλιασες ! Άλλη μια τέτοια έκπληξη και θα με αφήσεις στον τόπο κακομοίρη μου !>> αναφώνησε εκείνη καθώς ο Μιχάλης έκανε πια τον γύρο του γραφείου και κατευθύνονταν προς το μέρος της .

Έσκυψε από πάνω της και της έδωσε ένα τρυφερό φιλί ακουμπώντας ελαφρά τα χείλη του στα δικά της << Όχι ρε μωρό μου ,Όχι και να σε αφήσω στον τόπο ! Θα με αφήσεις χήρο ακόμη δεν σε παντρεύτηκα ;>> την ρώτησε χαμογελώντας και της έκλεισε το μάτι .

<<Μμμμ και για να ΄χουμε καλό λόγο , τι κάνεις εσύ εδώ κύριε μου , στις ...>> έριξε μια βιαστική ματιά στο ρολόι και συμπλήρωσε << στις 12 παρά 25 . Σκασιαρχείο απ΄το νοσοκομείο ;>>

<< Όχι , όχι αλλά σήμερα δεν είχα πολλά κρούσματα στο παθολογικό και είπα να περάσω μια βόλτα να δω τι κάνει η μέλλουσα σύζυγος μου και να της προτείνω να πάμε για ένα καφεδάκι. >> πρότεινε εκείνος κοιτώντας την Άντα με ανυπομονησία.

<<Μιχάλη μου κι εγώ θέλω αλλά ακόμα διερευνώ μια υπόθεση . Έχουμε μεθαύριο την τελική δίκη και θα πρέπει να έχω μια πλήρη εικόνα πριν βγάλω την τελική απόφαση μου >>. είπε εκείνη διστακτικά .

<<Έλα ρε μωρό μου, άστη  για λίγο και πάμε . Δεν θα φύγει η υπόθεση , αν κάνεις και εσύ ένα ωριαίο διάλειμμα !>>.

Μπροστά στον ενθουσιασμό του η Άντα δεν μπόρεσε να αρνηθεί και σε λίγη ώρα κατηφόριζαν προς το λιμάνι των Χανίων , για να πιουν τον καφέ τους δίπλα στην θάλασσα. 

Η καφετέρια πράγματι ήταν σε εξαίσια θέση και ακριβώς δίπλα στο νερό . Τόσο όμορφο και ειδυλλιακό ήταν το τοπίο ώστε η Άντα αφαιρέθηκε να κοιτά το γαλάζιο με απλανές βλέμμα.

<<Τι έχεις αγάπη μου ;>> την ρώτησε ο Μιχάλης κοιτώντας την τρυφερά .

<< Τίποτα , απλά αφαιρέθηκα .>> είπε εκείνη αόριστα 

<< Άντα μου, σε παρακαλώ μίλησε μου ,σε νιώθω πιεσμένη με τις τελευταίες μέρες .>>

<<Δεν είναι τίποτα. Απλά πιέστηκα με την μετακόμιση και τώρα την δουλειά .>> απάντησε εκείνη

Ο Μιχάλης της έπιασε το χέρι τρυφερά <<Άντα , σε παρακαλώ το ξέρεις πως δεν μου αρέσει να σε πιέζω , όμως μωρό μου ,το αισθάνομαι , κάτι σε απασχολεί>>

Η γυναίκα έμεινε σιωπηλή και εκείνος συνέχισε << Το παιδί προσαρμόστηκε καλά , ίσως καλύτερα απ ότι περιμέναμε . Η δουλειά σου είναι αυτό που πάντα ήθελες . Οπότε απορρίπτω αυτά τα δύο βασικά σημεία άγχους. Όμως ,δεν ξέρω τι σε πιέζει . Μήπως είναι αυτή η φημολογούμενη βεντέτα που σε ανησυχεί ;>> την ρώτησε τώρα διστακτικά.

Εκείνη χαμογέλασε << Μιχάλη στο έχω ξαναπεί , η βεντέτα πάντα θα με βασανίζει , σε όποιο μέρος της γης κι αν είμαι .Και θα με βασανίζει εξαιτίας των θυμάτων της . Των ανθρώπων που έχασα και πια αποτελούν μόνο φωτογραφίες . Όμως , ποτέ δεν θα την άφηνα να κάνει κακό σε εσένα και τον μικρό ,που είστε τα μόνα αμόλυντα στοιχεία από εκείνη.>>

<<Άντα , ποτέ δεν μου είπες πως άρχισε ή τι ακριβώς συνέβη τότε .>>

<<Αχ Μιχάλη μου , επίτηδες το κάνω . Για να σε αφήσω όσο το δυνατόν πιο έξω από αυτή . Όσα λιγότερα γνωρίζεις , τόσο λιγότερος είναι και ο κίνδυνος για σένα .>> του είπε .

Ο άνδρας πήγε να διαμαρτυρηθεί , όμως εκείνη υψώνοντας το χέρι της τον έκοψε και αστράφτοντας του ένα χαμόγελο << Και για πες μου τώρα...>> είπε << πως πήγε η μέρα σου στην δουλειά ;>>

Την ίδια στιγμή σε ένα ξενοδοχείο στο άλλο άκρο της πόλης ένα ζευγάρι ήταν ξαπλωμένο στα σεντόνια ενός κρεβατιού .

<<Μίνα , μπορούμε να μην το συζητήσουμε ;>> ρώτησε εκνευρισμένος ο Δημήτρης την Μίνα και σηκώθηκε από το κρεβάτι , πηγαίνοντας γυμνός προς την κρεμάστρα που είχε αφήσει τα ρούχα του .

<< Ρε Δημήτρη , δεν είπα και τίποτα κακό . Απλά σε ρώτησα μήπως σε απασχολεί κάτι .>> έλεγε τώρα η γυναίκα .

<<Κόφτο ρε παιδί μου , δεν καταλαβαίνεις ; >>είπε εκείνος φορώντας το μπλουζάκι του.

<<Μα δεν είναι κακό ! Απλά σε ρωτάω τι φταίει και δεν μπόρεσες να ...;>> επέμεινε εκείνη θέλοντας να βρει την ουσία του προβλήματος . Άλλωστε δεν είχε ξανατύχει ως τώρα , ο ταύρος στο κρεβάτι Δημήτρης να μην μπορεί να΄΄ λειτουργήσει΄΄ !

<< Τι να Μίνα ; Τι να ...; Άντε παράτα μας κοριτσάκι μου ! >> είπε εκείνος μες στα νεύρα 

Πήρε το σακάκι στα χέρια φουρκισμένος και έτοιμος να φύγει , όταν η Μίνα πήδηξε στα γρήγορα από το κρεβάτι και του έλεγε << Συγγνώμη μωρέ Δημήτρη ! Μη φεύγεις σε παρακαλώ !>>

<<Μίνα δεν είναι καλή η στιγμή για να τα πούμε >> της απάντησε κατεβάζοντας τα χέρια της από το στήθος του και κατευθυνόμενος  προς την πόρτα .

<<Και πότε θα σε ξαναδώ ;>> τον ρώτησε εκείνη για να λάβει ως μόνη απάντηση το κλείσιμο της πόρτας αφού εκείνος έφυγε αφήνοντας την μόνη στο κρύο δωμάτιο.