Η αγαπη ηρθε απο μακρια

Κεφάλαιο 68

<<Να τος ο κλέφτης απ'το βιβλιάριο! >>,φώναξε ξαφνικά εύθυμα ο Δημήτρης και απλώνοντας το χέρι του πάνω απ'το τραπέζι,το ακούμπησε στου γιου του,εμποδίζοντας την κίνηση του.

Ο Γιώργης τον κοίταξε δήθεν αθώα.
<<Τι λες; Δικά μου είναι! >>,επέμεινε το παιδί με το χαμόγελο του φανερό!

<<Έτσι ε;>>,ρώτησε ο άνδρας και με μια απότομη κίνηση σηκώθηκε απ'την καρέκλα του και έπιασε το παιδί απ'την κοιλιά.
Τα παιδικά του γέλια γέμισαν το δωμάτιο καθώς το σήκωσε στα χέρια και δυνατά το στριφογύρισε στον αέρα.

Η Άντα χαμογέλασε απαλά απέναντι σ'αυτή την εικόνα καθώς συνάντησε τα μάτια του Μανούσου,που κάθονταν απέναντι της.

Το επιτραπέζιο ήταν απλωμένο στο τραπέζι μπροστά τους εδώ και ώρες.

Είχε περάσει μόλις ένας μήνας απ'τον θάνατο του Μιχάλη. Ένας μήνας δύσκολος που ο Δημήτρης με την παρουσία του είχε βοηθήσει να γίνει πιο ανεκτός.

Βράδια σαν το αποψινό αποτελούσαν πια καθημερινοτητα αφού τον τελευταίο καιρό,ο Δημήτρης φρόντιζε να βρίσκεται συνέχεια μαζί τους.
Κάθε μέρα σχεδόν.
Στην αρχή διστακτικά,περνούσε την πόρτα τους,φέρνοντας μαζί του φαγητό.
Όσο όμως,αντίκρυζε το χαμόγελο του γιου του στο κατώφλι, οι επισκέψεις έγιναν όλο και συχνότερες.
Άλλοτε παίζοντας επιτραπέζια,βλέποντας ταινίες και τώρα τελευταία,ο μικρός συνήθιζε να του φέρνει ακόμη και τα βιβλία του,και πιο συγκεκριμένα τα μαθηματικά,όταν δυσκολεύονταν,ζητώντας του διακριτικά την βοήθεια του.
Κάτι που ως τότε,μοιράζονταν με τον Μιχάλη.

Ο <<θείος Μανούσος>>,ήταν η τελευταία προσθήκη στην συντροφιά τους.
Ο νεαρός με μεγάλη προθυμία,έρχονταν πια με τον αδερφό του, θέλοντας κι εκείνος να βάλει στην ζωή του το ανίψι του.
Το μοναδικό του ανίψι!

<<Άντε,πάμε κι εμείς! Πήγε έντεκα η ώρα ! Και εσύ μικρέ,αύριο έχεις σχολείο! >>,υπενθύμισε λίγη ώρα αργότερα ο Μανούσος,αφού κοίταξε το ρολόι του.

Τα πρόσωπα πατέρα και γιου συννέφιασαν ταυτόχρονα.
Δεν ήθελαν να τελειώσει αυτή η νύχτα,ούτε και να αποχωριστούν ακόμη και αυτό ήταν ολοφάνερο!

<<Ναι,πάμε σιγά σιγά!>>,συμφώνησε πρώτος απρόθυμα ο Δημήτρης.
Δεν γινόταν, άλλωστε,κι αλλιώς.

Ο μικρός δεν απάντησε ούτε και τους κοίταζε στα μάτια. Με το μέτωπο συνωφρυομένο φαίνονταν χαμένος σε κάποια σκέψη του.