Η αγαπη ηρθε απο μακρια

Κεφάλαιο 62

Μισή ώρα αργότερα,μια ομάδα του ΕΚΑΒ ανέσυρε το νεκρό σώμα του άνδρα απ'την χαράδρα.

Το κόκκινο ύφασμα,που ήταν γατζωμένο σχεδόν επάνω στα κλαδιά, ήταν απ'την μπλούζα του, αφού απ'την μέση κι επάνω ήταν γυμνός.

Έτσι υπέθεσαν. Πως με την πτώση,το σώμα του χτυπήθηκε απ'τα ξερά κλαδιά. Αυτό μαρτυρούσαν και οι πληγές που έφερε,μα και οι γρατζουνιές.

Μόλις ο θάνατος του διαπιστώθηκε και επισήμως,τον τύλιξαν με το λευκό σεντόνι.

Η Αγάπη έτρεμε. Δεν είχε ξαναβρεθεί μπροστά σε τέτοια σκηνή στην ζωή της.

Η Χαρούλα με στωικότητα,παρακολουθούσε την διαδικασία. Πλήρως ψύχραιμη και χαμογελαστή.

Ένας απ'τους τραυματιοφορείς πλησίασε προς το μέρος τους.
<<Γνωρίζετε τα στοιχεία του;>>,της ρώτησε. <<Πρέπει να ενημερώσουμε τους οικείους του.>>,εξήγησε.

Η Άγάπη άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει.
Λίγες φορές τον είχε δει στην ζωή της,όμως , τον θυμόταν καλά. Ήταν ο δολοφόνος του αδελφού της άλλωστε.
Μια τέτοια φυσιογνωμία,σε στοιχειώνει όλη σου την ζωή!

Η Χαρούλα της έσφιξε το χέρι,πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε.

<<Στα αζήτητα αφήστε τον! Εκεί του αξίζει! Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει!>>,απάντησε με κακία και μίσος.

Και ποιός δεν θα μπορούσε τούτη τη στιγμή να την δικαιολογήσει;
Τον δολοφόνο του παιδιού της είχε μπροστά της!
Άλλος γονιός θα ανακουφίζονταν να τον έβλεπε εκεί, μπροστά της, νεκρό!
Θα ένιωθε ίσως μια αγαλλίαση.
Το δικό της μίσος όμως ,ήταν φωτιά. Πυρκαγιά που πια δεν ελέγχονταν!

"Μείον ένας Παυλόπουλος..."σκέφτονταν μόνο χαιρέκακα.

Η Αγάπη δεν αναγνώριζε πια την γυναίκα που είχε απέναντι της.
Έτσι είχε γίνει πια η μητέρα της;
Μήπως έτσι ήταν όλοι τους;
Ανατρίχιασε σ'αυτή τη διαπίστωση.

<<Παυλόπουλος λέγεται . Εκείνους να ειδοποιήσετε.>>,απευθύνθηκε στον αστυνομικό που ήταν στο σημείο.

Η Χαρούλα την αγριοκοίταξε, μα η κόρη της γύρισε το βλέμμα απ'την άλλη.

Από φόβο το έκανε. Για την ίδια. Για τον εαυτό της.
Γιατί την τρόμαζε η πιθανότητα να καταλήξει σαν αυτούς.

Ο πρώτος που το έμαθε ήταν ο  αδελφός του, ο Λευτέρης.
Στην εταιρεία βρίσκονταν εκείνη την στιγμή.