Η αγαπη ηρθε απο μακρια

Κεφάλαιο 12

Πριν καλά καλά ξημερώσει , η Άντα ήταν στο πόδι .
Εκείνο το βράδυ δεν είχε κοιμηθεί ήσυχα. Κάτι την ανησυχούσε.
Τις θύμισε τα πρώτα της βραδιά στην Αμερική .
Μάτι δεν είχε κλείσει τις πρώτες δύο εβδομάδες μετά την εγκατάσταση της στην νέα της χώρα . Μπορεί άνθρωπος να αντέξει χωρίς ούτε μια στάλα ύπνο για δεκατέσσερις ημέρες ; Κι όμως εκείνη τότε μπόρεσε ! Έτσι ήταν σαν το φάντασμα , με τα μάτια πάντα ξαγρυπνα και το μυαλό να τρέχει με ιλιγγιωδεις ταχύτητες .

《Βρε αγάπη μου , πάλι ξύπνια είσαι ;》 άκουσε δίπλα της την αγουροξυπνημενη φωνή του Μιχάλη .
Την ένιωθε όλη την νύχτα να στριφογυρνα και ας μην μιλούσε . Κάτι την βασάνιζε , μα κουβέντα δεν της έπαιρνε . Το φοβόταν όταν κλείνοντας έτσι στον εαυτό της .

《Κοιμησου Μιχάλη μου .》τον προέτρεψε η Άντα πιάνοντας του το χέρι απαλά .

Ο Μιχάλης τράβηξε τα σκεπάσματα από πάνω του και άνοιξε το πορτατιφ που βρίσκονταν πάνω στο κομοδίνο του.

《Καρδούλα μου , ελα να κοιμηθούμε . Τι θα κάνεις από τώρα ξύπνια ; Απ 'τι πεντεμιση το ξημέρωμα ;》

Η Άντα έκανε να σηκωθεί απ το κρεβάτι .
《Θα ξαναξαπλωσω αργότερα .》
Πήγε να πιάσει την ρόμπα της αλλά το χέρι του Μιχάλη που ακούμπησε πάνω στο δικό της , της έκοψε τη φόρα .

Ο άντρας της χάρισε ένα στραβό χαμόγελο .《Τώρα νομίζω υποτιμάς την μνήμη μου . Νομίζεις ξεχνάω πόσα χρόνια είμαι δίπλα σου ; Ή τις συνήθειες σου ; Και πως αν φύγεις απ το κρεβάτι , δεν ξαναεπιστρεφεις ;》

Η Άντα το μετάνιωσε . Με ένα ξαφνικό γύρισμα έπεσε στην αγκαλιά του και άφησε έναν απαλό αναστεναγμό .
Σαν παιδάκι ήταν που έψαχνε κάπου ασφάλεια .
Ο Μιχάλης άρχισε με αργές κινήσεις να της χαϊδεύει στοργικά την μέση και της φίλησε το κεφάλι .

《Τι σε απασχολεί καρδιά μου όμορφη ; 》
Η κοπέλα για πολύ ώρα έμεινε ακίνητη και αμιλητη . Τόσο που εκείνος νόμισε πως ίσως τελικά την πήρε ο ύπνος .

《 Φοβάμαι. Φοβάμαι πως ίσως δεν κάναμε καλά που γυρίσαμε ...》 απάντησε εν τέλει σιγανά , σαν να φοβόταν πως αν πει την σκέψη της φωναχτά θα πραγματοποιουνταν.
Ο Μιχάλης δεν μίλησε .

《Όχι για μένα . Για το παιδί φοβάμαι , για σένα . Εγώ κάποια στιγμή θα τελείωνα .》συνέχισε εκείνη .

Ο αρραβωνιαστικος της ανακάθισε ξαφνικά και την τράβηξε μαζί του πιάνοντας την από τα χέρια 《 Αυτά δεν θα τα λες ! Μην σε ξανακούσω Άντα ! Όλοι μαζί θα ζήσουμε, μια οικογένεια ! 》.

Εκείνη χαμογέλασε πίκρα 《 Μακάρι . Όμως αν κάτι συμβεί...》

《Τίποτα δεν θα συμβεί ! Δεν θέλω να το ξανακουσω αυτό !》την διέκοψε εκείνος απότομα .

Η Άντα συνεχίζοντας να τον κοίτα σταθερά στα ματια , είπε !《Αν κάτι συμβεί , υποσχεσου μου πως θα πάρεις το παιδί και θα φύγετε ! 》.

Ο Μιχάλης έσκυψε και της σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια . Εκείνη δεν είχε καν αντιληφθεί πως έτρεχαν . Τέτοια ήταν η ταραχή της .

《 Εντάξει καρδούλα μου, στο υπόσχομαι . Αλλά δεν θα χρειαστεί να την τηρήσω την υπόσχεση μου,θα δεις .》

Η Άντα έσκυψε και του έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα χείλη σαν να ήταν πια πιο ήσυχη . Κι ο ο Μιχάλης την αγκάλιασε και μείναν έτσι πια ,και οι δύο ξύπνιοι περιμένοντας το χάραμα .