Η αγαπη ηρθε απο μακρια

Κεφάλαιο 27

Η Φρίντα διέσχιζε με γρήγορα βήματα τον δρόμο μπροστά απ' την εκκλησία του χωριού. Τα νευρικά βλέμματα που έριχνε τριγύρω της, ήταν περίεργα. Σαν να προσπαθούσε να εντοπίσει γνωστούς.

Όταν έφθασε κοντά στο παρεκκλήσι του Αι Νικόλα, γλίστρησε κυριολεκτικά στην πίσω πλευρά του, ταραγμένη.

Ο Σίμος είχε ήδη φθάσει ώρα τώρα και την περίμενε να φανεί, όπως πάντα.
Η κοπέλα δεν μπορούσε πια να κρύψει τα νεύρα της.
《Καλά κουζουλάθηκες;》ρώτησε αμέσως .
Ο Σίμος την κοιτούσε χαλάρος:《 Πρέπει να 'μαι κουζουλός για να θέλω να σε παντρευτώ; 》απάντησε ήρεμα.
Η Φρίντα με δύο βήματα βρέθηκε ακριβώς μπροστά του:《Ρε Σίμο,δεν τα 'χουμε ξαναπεί αυτά;Είμαστε καλά μαζί αλλά ως εκεί.Σου ζήτησα εγώ ποτέ κουλούρα;>>

Ο άνδρας άφησε μια βαθιά ανάσα ηχηρά:<<Αν περίμενα ποτέ να την ζητήσεις,θα έμενα γεροντοπαλίκαρο!>>

Η Φρίντα σήκωσε επιδεικτικά τα χέρια της :<<Βλέπεις;Στα λόγια μου έρχεσαι!Είμαστε για γάμο και παντρειές εμείς;>>είπε ειρωνικά

<<Και γιατί να μην είμαστε ρε Φρίντα;Δεν έχεις σκεφτεί δηλαδή ποτέ να ανοίξεις σπίτι, να κάνεις οικογένεια;>>έλεγε τώρα στα πρόθυρα του εκνευρισμού.

<<Ε δεν είμαστε στα καλά μας!Σου έδωσα όσο καιρό είμαστε μαζί αυτή την εντύπωση;>>ρώτησε χαμηλώνοντας την φωνή της.Το τελευταίο που ήθελε ήταν να προσελκύσει την προσοχή κάποιου περίεργου συγχωριανού και να φθάσουν όλα αυτά στα αυτιά των δικών της.

<<Όχι,αλλά θεωρούσα πως θα υπήρχε κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου.>>επέμεινε ο Σίμος απογοητευμένα.

Η Φρίντα ξεφύσηξε:<<Κάνεις λάθος.Επειδή,όμως,αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει στο δικό σου,δεν θέλω να σε δεσμεύω.Οπότε το καλύτερο θα ήταν να το τελειώσουμε εδώ.>> δήλωσε αποφασισμένα.

<<Ρε Φρίντα,δεν εννοούσα αυτό.>> προσπάθησε να την μεταπείσει.

Η γυναίκα είχε ήδη,όμως, την απόφαση της.Θα ήταν εγωίστρια να τον δεσμεύει σε μια σχέση που για εκείνη δεν θα προχωρούσε πέρα από την ασφάλεια του υπνοδωματίου της.Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα,άλλη η κατάσταση,μπορεί και να το σκέφτονταν.Να παντρεύονταν, να έκανε κι ένα παιδάκι. Όμως τώρα δεν είχε το δικαίωμα.Τι θα της έφταιγε κι αυτό, να το φέρει σε έναν κόσμο γεμάτο φόβο, μίσος και δολοφόνους;

Πήρε τον δρόμο της επιστροφής με αυτές τις σκέψεις και δεν παρατήρησε καν το μαύρο αμάξι που ήταν σταματημένο λίγο πιο κάτω απ΄το σημείο του παρεκκλησίου.

<<Σιγανοπαπαδιά!Η δήθεν ηθική !Μα με τον Σίμο;Τον Ασημάκη;>> μονολόγησε ο Άρης,κουνώντας το κεφάλι του και έβαλε πάλι μπρος την μηχανή.

O Λευτέρης κουνούσε νευρικά το γόνατο του κάτω απ΄το γραφείο.Ήταν από τις σπάνιες νευρικές κινήσεις που του είχαν μείνει με τα χρόνια. Ο κατά τ΄άλλα καλά ελεγχόμενος χαρακτήρας του,σήμερα βρίσκονταν σε υπερένταση.Το μήνυμα που είχε λάβει το πρωί στο email του από έναν άγνωστο, κάπου στην Λιβύη,τον είχε αναστατώσει για τα καλά.Μακάρι να έλεγε ψέματα ,γιατί αν αυτό δεν συνέβαινε, το κινητό του θα χτυπούσε λίγα λεπτά.

Δεν καθυστέρησε λεπτό,σηκώνοντας το αμέσως.Δεν μίλησε,περίμενε να ακούσει την φωνή του συνομιλητή του.

<<Αδερφέ, εγώ είμαι.>>ήρθε έπειτα από λίγο, η φωνή απ΄το ακουστικό.

Ο Λευτέρης έκλεισε τα μάτια.Αυτός ήταν.

<<Εσύ μην μιλήσεις. Μόνο άκου.Κουράστηκα αδερφέ.Είμαι χρόνια ξενιτεμένος. Μου λείψατε. Εσείς,τα παιδιά μου...>> ακολούθησε παύση.

Ο Λευτέρης δεν είχε πια λόγια.Μεγάλη ήταν και η συγκίνηση του, να ακούει τον αδελφό του μετά από τόσα χρόνια.

<<Κουράστηκα να κρύβομαι.Μόνο αυτό... Στον πατέρα μην πεις κουβέντα.Καλύτερα να μ΄έχει για νεκρό, να μην ανησυχεί!Θα σε ξαναπάρω μόλις μπορέσω.>>ήταν οι τελευταίες κουβέντες.

Ο χαρακτηριστικός ήχος της κλήσης που τελειώνει,τον έκανε να κατεβάσει το τηλέφωνο.

Η ανακούφιση τον τύλιξε.Τόσα χρόνια,να ανησυχεί , να ψάχνει για τον Πάνο. Να ξυπνά και να κοιμάται με την σκέψη πως ίσως του τηλεφωνήσουν για τα άσχημα μαντάτα.

Ήθελε να ΄ναι καλά και να ΄ναι μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου αν ήταν δυνατόν. Χρόνια τώρα οι Γιανακκάκηδες έτρεχαν ξοπίσω του σαν σκυλιά,τον κυνηγούσαν. 

Η Χαρούλα δεν θα ησύχαζε αν δεν έβλεπε νεκρό τον φονιά του γιού της.

Κι ο πατέρας του καλύτερα να μην μάθαινε τίποτα.Κρίμα να τον τάρασσαν.Είχε και την καρδιά του.

Με μια γρήγορη κίνηση άνοιξε το δεύτερο συρτάρι του γραφείου του και έβγαλε το ουίσκι και ένα ποτήρι. Η σημερινή μέρα δεν θα περνούσε χωρίς αλκοόλ.