Η αγαπη ηρθε απο μακρια

Κεφάλαιο 54

Όλοι στέκονταν μαρμαρωμένοι,μπροστά του,μετά απ΄αυτή του,την δήλωση.

Ο πατέρας του, πετάχτηκε πάνω απ΄το τραπέζι.Η Αγάπη και ο Μανούσος άφωνοι,είχαν μείνει με το βλέμμα στυλωμένο στον αδερφό τους και η Χαρούλα,έγειρε το κεφάλι στο πλάι σαν να μην κατάλαβε σωστά.

<<Ίντα ΄πες ωρέ;>>,φώναξε ο πατέρας του και κινήθηκε απειλητικά εναντίον του.Ο Δημήτρης συνέχιζε να τους κοιτά με το ίδιο αποφασιστικό,θρασύ σχεδόν βλέμμα,καρφωμένος στην θέση του.

Η Χαρούλα ακούγοντας την φωνή του άντρα της,σαν να ξύπνησε.Με δυό γρήγορα βήματα,στάθηκε μπροστά του,πιάνοντας το χέρι του.

<<Ηρέμησε άντρα μου!Γιατί συγχύζεσαι;Δεν το ξέρεις το παιδί μας;>>,είπε συμβιβαστικά,ρίχνοντας στον γιό της ένα βλέμμα στοργής.Ήταν απ΄τα λίγα ,εκείνα που φύλαγε μόνο για δαύτον!Το αγαπημένο παιδί της! Αυτό ήταν και το κρυφό παράπονο των υπολοίπων,η αδυναμία της στο πρόσωπο του...

Ο Δημήτρης την κοίταξε σαν κάτι να του ξέφευγε.Μήπως δεν είχε ακούσει σωστά η μάνα του;Γιατί μόνο,έτσι εξηγούνταν αυτή της, η συμπεριφορά!

<<Λυπήθηκε τον μικρό!Παιδιά δεν έχει,οικογένεια δεν έκαμε...Ίσως να το βλέπει πιο ανθρώπινα!>>,τον δικαιολόγησε.

Ίσως ,μόνο έτσι να μπορούσε να κατανοήσει το μυαλό της τα λόγια του...Που να φαντάζονταν την εναλλακτική...

Κι εκείνης, βαρύ της έπεφτε,ότι νοιάζονταν για τους Παυλόπουλους. Γι΄αυτό το διαβολόσογο!...Αλλά ίσως ο Δημήτρης της,να το λυπόταν το παιδάκι...

Ο γιος της,την κοίταξε λες και είχε απέναντι του άνθρωπο παρανοϊκό. Δεν καταλάβαινε,ή δεν ήθελε να καταλάβει;

<<Όχι μάνα!Το παιδί ΜΟΥ λυπάμαι,όχι ένα απλό παιδί!>>,ξεκαθάρισε αντρίκια,κοιτάζοντας τους γονείς του απευθείας στα μάτια.

Το χαμόγελο της Χαρούλας έσβησε.Το πρόσωπο της σκοτείνιασε και το χέρι της έπαψε να αγγίζει του άντρα της.

Ο Παύλος,προσπέρασε την γυναίκα του,και έφτασε μπροστά στον γιο του.Τον άρπαξε άγρια απ΄το μπουφάν.

<<Ίντα΄πες ρε;ΕΞΉΓΑ!>>,απαίτησε φωνάζοντας και ταρακουνώντας τον.

Ο Μανούσος σηκώθηκε απ΄την θέση του.<<Πατέρα...>>,έφτασε δίπλα του.

<<Αλήθεια είναι πατέρα!Δικός μου γιος είναι!>>,παραδέχθηκε,παραμένοντας απαθής απέναντι του.Μπορούσε να καταλάβει το σοκ του...