Oturduk masaya. Bunda bir haller var… Yani nasıl desem; bana ara ara kaçamak bakışlar atıyordu ama böyle nefret dolu bakışlar. Atakan’a “İyi misin?” diye sordum. “İyiyim.” dedi sadece. O geceki olay aklıma takılmıştı. O dumanları ve duyduğum garip sesleri sordum ama yine bilmediğini söyledi. “Belki bilgisayar açık kalmıştır, sesler ondan gelmiştir.” dedi. Bu beni daha da büyük bir meraka sevk etti. Çünkü akşam odasında bilgisayar açık değildi, odanın içi kapkaranlıktı… Hem o dumanlar bir şey yakmadan asla tütmezdi.
“Bugün ne yapacaksın Atakan?” dedim. Atakan da “Odama çekilir, dinlenirim büyük ihtimalle.” dedi. “Tamam. dedim, dışarı çıktım. Arkadaşlarla sahilde takıldık biraz. Gece saat 23:00 gibi eve gittim ki kabus başlıyordu artık… Kapıyı açmamla şok olmam bir oldu! Bütün odaların lambaları sönük, koridorda mumlar yanıyordu. Işığı açtım; hemen bunun odasının önüne gittim, kapıyı çaldım. Önce ışığı sonra kapıyı açtı.
“Bu mumlar ne oğlum?! Evi mi yakacaksın?!” dedim. “Ya kusura bakma kardeşim. Elektrikler kesilmişti; yanık unutmuşum mumları.” dedi. Zaten ona karşı içimde bir şüphe vardı; iyice ondan tırsar olmuştum. Hiç uzatmadım; odama çekildim. Bir sigara yaktım. Tavana bakıp olanları düşünmeye başladım. “Acaba bu son günlerde olanlar neydi?” Böyle olaylardan tırsmam normaldi. Yani eve gelip karanlık bir evde yanan ü tane mum görünce gerçekten tırsıyor insan.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
