Kitabı sadece sözlükten tercüme edip anlamak çok zordu. Harflerin hepsi birbirine benziyordu zaten. Ancak ilk sayfadaki “ateş ilmi” yazısını görünce; bunun pekte tekin olmayan bir kitap olduğunu anlamıştım… Sayfaları çevirdikçe şaşkınlığım daha da arttı. Birbiriyle alakasız birçok şekiller vardı sayfalarda. Boyama kitabı karalayan çocuk gibi harf harf çevirmeye çalışmaktan bıkıp, sadece resimlere bakıyordum.
Sonlara yakın bir sayfada muma benzer şekiller gördüm. Resimde tam 28 adet mum vardı. Aklıma hemen Atakan’la o gece yaptığımız ayin geldi. O gün de Atakan 28 mum kullanmıştı. Demek ki o ayini bu kitaptan öğrenmişti. Oturdum; iki saat; kelime kelime bu sayfayı çevirmeye çalıştım. Bu bir ritüelmiş. Bazı varlıklarla iletişime geçmek için o mumlar kapı vazifesi görüyormuş. Mumlardan yükselen duman, onlara bir beden sağlıyor ve bu duman vasıtası ile iletişime geçilebiliyormuş.
O gece Atakan bana sessiz olmamı söylediğinde; buna istemeyerek de olsa uymadığım için o varlıkların çocuklarının birini istemeden de olsa öldürmüş olabilirim. En azından o geceden sonra olaylar arttığı için böyle düşünüyordum. “Bu yüzden benden intikam almak istiyorlardı; çocukları için.” diye düşündüm. Karar vermiştim; kendim bu ritüeli tekrar yaparak, hiçbir şeyin suçlusunun ben olmadığımı onlara anlatacaktım. Bu derece kurtulmak istiyordum onlardan.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
