"Onlar benim arkadaşlarım." dedi. Sonra eline birkaç tane mum aldı. "Bu mumları telefon gibi düşün. Çok eski zamanlardan beri bu mumlarla haberleşildi." dedi. Ben sadece dinliyorum söylediklerini. Korkuyordum. İçimden sure okuyacak oldum, daha okumadan "Sakın!" dedi. "Sakın okuma!" "Ne diyorsun, neden okumayacağım? dedim. "O yapacağın şeyi yapma; okuma." dedi. Artık düşünmüyordum okumayı filan. Sadece Atakan'ı dinliyordum.
"İstersen sana gösterebilirim bazı şeyleri." dedi. Korkuyordum ama yine de "Göster." dedim. Sesi öyle ikna ediciydi ki yaptığımız şeyin çok kötü bir şey olduğunu anlayamıyordum o anki psikoloji ile. Mumları çıkardı yatağın altından. 28 tane mum vardı. Bunları yakmaya başladı. Mumlar yandıkça odanın içinde gölgeler hareket ediyor gibi geliyordu. Bu mumlardan bir şekil yaptı. Kolyesini çıkardı; bu şeklin ortasına koydu.
"Işığı söndürür müsün?" dedi. Söndürdüm. "Otur yanıma, ses çıkarma, içinden Kuran filan okuma, sadece dur yanımda." dedi. Bir şeyler söylemeye başladı; o bir şeyler söyledikçe mumlar sönecek gibi oluyor; alevi azalıyor, sonra daha da şiddetli yanmaya başlıyordu. Atakan gözlerini kapatıp, şekle doğru "Nerede?" diye bağırdı. Sonra beş saniye durup, sinirli bir şekilde "Çağırın, buraya gelsin!" dedi. Sanki biriyle konuşuyordu. Ben öylece oturmuş, Atakan'ı izliyordum hayretle.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
