Baş edemiyordum artık cinlerle. Denenleri yaptım, gezmediğim, gitmediğim adam kalmadı. Son çare katil olmayı bile göze aldım hatta olduğumu düşünüyordum. Çünkü yazanları uygulayıp, yanan soğanların birazını aynaya fırlatabilmiştim. Bu şekilde ölüyordu şerliler. Yaktım, yaptım, denedim. Peki hepsi yok olduysa, onlardan kurtuldum derken; bu kitap niye yandı, niye?.. Kim yaktı kitabı? Kendisi yanamazdı. Bunu yaşayan anlar: Delirtmeden bırakmayacakları anlaşılan beni…
Atakan’a “Neden yandı bu kitap?” diye sordum. “Onlar gider şerleri kalır. İlelebet cedleri ve aileleri seni takip eder. Sadece seni değil, yedi ceddini de rahat bırakmazlar, bırakmayacaklar!” diyordu. Asla normal biri olamayacak mıydım artık? Bunu düşünmek çıldırmama hatta bir insanın kafasına sıkmasına bile sebep olabilir o anda.
Bir rüya değildi; gerçeğin içindeydim ve beni asla bırakmayacaklardı. Muskalar ve okumalar işe yaramayacak mıydı? Ben onları yok etmeye çalıştıkça, daha büyük nefretle, onların ceddi beni takip mi edecekti? Yaşamanın ne anlamı vardı peki? İnsan değil bir meczup oluyordum. Belki artık gerçekle rüyayı ayırt edemeyecektim. Çünkü bundan kurtulamayanın sonu ya ölmek ya delirmek ya da cinlere biat etmekti.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
