Annemin çok korktuğu belliydi. Dumanı görünce hemen çıkmış mutfaktan ve bir daha girememiş. Bu olay; biz gelmeden yaklaşık bir saat önce olmuş. O yüzden hala şaşkınlığı üzerinden atamamıştı. Ben içimden sövüyorum “Ailemden ne istiyorsunuz? Onları rahat bırakın!” diye. “Baba, yarın ilk iş; sabah kalkıp, hocanın köyüne gidelim. Görüşelim bakalım ne diyecek benim için?” dedim. “Tamam oğlum. Sen merak etme. Yarın sabah erkenden gideceğiz.” dedi.
Zaman geçmiş, yine yatma vakti gelmişti. Gece salondayız; odamda yatmıyorum bu olaylardan beri. Annemle babam “Oğlum, hadi biraz uyu. Biz oturuyoruz; merak etme. dediler. Onun verdiği rahatlıkla uykuya daldım. Yine kabuslar peşimi bırakmamıştı. Üzerimde her zamankinden fazla bir ağırlık var. Üniversitedeki kaldığım evde, odamdayım. Pencereye koştum; kızıl bir hava, sokaklar bomboş, her yer alev almış, odam alev almış yanıyordu.
Arkamı dönüyorum kimse yok. Atakan’ın sesi geliyor koridorun sonundaki odasından “Gel, yardım et! Yanıyorum!” diyordu bana. Koşuyorum o karanlık koridorda. Koridor sanki kilometrelerde uzunlukta. lşık açma düğmesine varıp, bu karanlığa bir son vermek, Atakan’ı kurtarmak için koşuyorum koridorda. Ben koştukça gülüyorlar, ben koştukça alevler artıyor. Tuvaletin önüne geliyorum. Atakan’ın odası sol tarafımda kalıyor. Ancak odanın kapısı yok; duvar var kapının yerinde.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
