O an kafama dank etti! Bu şerefsiz onları bana bulaştırmak istemişti! Niye böyle bir şey yapıyordu peki? Her zaman yüzüme gülen adam, bunu niye yapmıştı? Hemen babama "Atakan'ı bulalım." dedim. İlk olarak hastaneye gittik. Doktor, taburcu olalı çok olduğunu söyledi. Ailesini aradık. Ailesine; üniversite okuduğumuz şehirde çalıştığını, her şeyin yolunda olduğunu söylemiş.
Aklıma bir kişi geldi o anda; Atakan'ın benden başka çok takıldığı bir çocuk vardı, Akif diye. Hemen Akif'in evine gittik babamla. Akif'in evi bizim üniversite okurken kaldığımız eve uzaktı. Şöyle düşünün; şehrin bir ucu bizim ev; diğer ucu olmasa da diğer ucuna yakın bir yerde de Akif'in evi var. Üç katlı bir apartman; bayağı salaş bir bina. Daha önce iki kere gitmiştim. Benim fazla samimiyetim yoktu ancak Atakan'ın benden başka takıldığını bildiğim tek kişi bu çocuktu. Geldik kapısının önüne, çaldık kapısını. Açan Akifti.
Beni görünce gözleri büyüdü. Telaşlandığını ve korktuğunu hissettim. Kekeleyerek "Hoşgeldiniz kardeş. Buyurun içeri." dedi. "Hoş bulduk birader. Fazla kalmayacağız. İçeri de girmeyelim. Atakan'ı arıyorduk. Sen gördün mü?" dedim. Bir müddet sustu. Sonra gözlerini bana dikerek "Sana anlatacaklarım var. Lütfen içeri geçin. Ayaküstü konuşulacak şeyler değil." dedi. İçeri girdik babamla. Bir taraftan Akif bize "Kusura bakmayın; ev dağınık..." filan diyordu. O an sadece Atakan hakkındaki şeyleri öğrenip, bir an önce bu sorunu çözmek vardı aklımda.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
