Her zaman odamda su bulundururdum. Baktım; sürahi boşalmış. Işığı açtım. Su almaya mutfağa gidecektim ancak böyle bir kabustan sonra mutfağa gitmeye dahi korkuyordum. Aldım sürahiyi; ilerliyorum karanlık koridorda. Işık açma düğmesi koridorun diğer ucunda... Yani benim odamdan evin diğer bölümlerine gitmek için o koridordan geçip, daha sonra ışığı yakmak gerekiyordu. Odamın kapısını açık bıraktım; koridoru biraz aydınlatsın diye. Hızlı adımlarla mutfağa doğru gidiyorum...
Nihayet mutfaktaydım. Musluğu açtım. Suyu dolduruyorum. Bir taraftan da musluğa kızıyorum "Niye bu kadar az akıtıyorsun? diye. Sürahi doldu. Musluğu kapatıp arkamı dönmemle Atakan'ı karşımda görmem bir oldu. Sürahi yere düştü. Betim benzim atmıştı. "Ne oldu kardeşim? Kusura bakma korkuttuysam." filan dedi. "Önemli değil birader ama ses vermeden niye geliyorsun gecenin köründe? diye buna biraz atar yaptım. "Yaa işte susadım da kalktım..." filan diyor. "Nasıl da sessizce; yılan gibi ne ara geldin arkama da bekliyorsun?" diyorum içimden.
"Tamam dostum; iç suyunu." dedim. Koridorun ışığını yaktım. "Atakan! Mümkünse koridorun ışığını söndürme. Benim odanın ampulünde arıza var; az ışık veriyor." dedim. Koridorun ışığının açık kalmasını istiyordum. Gittim odama. Sabah ezanı okunuyordu. Bitene kadar sigara içtim, düşündüm. 1-2 saat uyuyup, sabah işe gittim.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
