Kafayı yemek üzereydim… Korkarak açtım kapıyı; kimse yok. Cep telefonumu aldım Atakan’ı arıyorum. Adam 10 metre ilerde ama telefon ediyorum işte; odasına gitmeye korkuyorum. Açtı telefonu ses yok. “Alo.” dedim ses yok. “Ulan konuş!” dedim yine ses yok. “Yeter artık lan!” diye bağırdım. “Bir daha odama girme!” dedi, kapattı telefonu. Sabaha kadar oturdum. Sabah ağzını yüzünü dağıtacaktım. Neyse; sabah oldu, kalktım; doğruca odasına gittim. Kapısını çaldım.
Açmadı ilkönce. Sonra ben açmaya çalıştım; kilitliydi kapısı. 10 saniye sonra açtı kapıyı. “Ulan ne istiyorsun benden?! Neler yapıyorsun sen?! Gece gelip kapımı tıklatıyorsun, sonra yaşlı bir kadın sesi çıkartıyorsun, senin amacın ne?!” dedim. “Ben yapmadım kardeşim. Uyuyordum o sırada. Sen kabus görmüşsündür. İstersen seni psikologa götüreyim.” dedi. O an cep telefonumu gösterdim. Telefona baktı. Gece aramışım; arama kaydı var, 10 saniye konuştuğumuz görünüyor.
Gözlerinin içine baktım. O da bana baktı. Yüzündeki o şaşırmış, yardımsever ifade gitti, sonra gülmeye başladı. “Ne gülüyorsun ulan?!” diye bağırdım. “Sen nesin, kimsin, bunu niye yapıyorsun?!” dedim. Hiçbir şey demeden gülüyordu… Telefonun alarmıyla uyandım. Yine kabus görmüştüm. Kan-ter içindeydim. Sürahiyi kafama diktim. Artık iyiden iyiye psikolojim bozulmuştu. Rüya ile gerçeği yaşıyordum aynı anda.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
