Kelime kelime tercüme ettim o sayfayı. Malzemeleri vermek ne kadar doğru bilmiyorum ama yine de söylüyorum: 28 tane mum, ifritler tarafından lağvedilmiş bir kolye, (herhangi bir kolye olabilir bu. Sadece boynunuza takacağınız ve üzerine resminizi koyabileceğiniz bir kolye de olabilir.) o kitapta yazan sözler ile çağırmak istediğinizin adının yazılı olduğu kağıtlar.
Bütün mumları hazırladım ve kitapta belirtilen, ayrıca Atakan’da bizzat şahit olduğum şekli yaptım. Ortasına kendi resmimin olduğu kolyeyi koydum. İsimleri yazdım, ışıkları kapattım. Mumları yaktıkça tekrar Atakan’ın evinde olan şey olmaya başlıyordu. Yani bir hayli boş olan odamda, istemsizce dolaşan binlerce gölge vardı sanki ama sadece mumlara odaklanmalıydım. Başka yere bakmamalıydım; bu tehlike arz edebilirdi. Kitaptaki sözlerin Türkçe okunuşlarını da bir kağıda yazdım. Yani Türkçe anlamlarını değil; sadece nasıl okunduklarını Türkçe olarak yazdım ve oradan okumaya başladım. O sözleri okuyup; arkasından birinci ismi okudum. Sonra sırasıyla aynı işlemi diğer isimlere de uyguladım.
Size bunu nasıl anlatabilirim bilmiyorum; kendi kendinizle konuşmak gibi bir duyguydu bu. Bir rüzgar sizinle konuşuyor gibi diyeyim ya da. Öyle duyduğunuz gibi Arapça filan konuşmuyor. Siz onu anlıyorsunuz çünkü sizin içinizden konuşuyor sanki. Ancak dışarıdan bu ritüeli izleyen birisi sizin kendi kendinize Arapça konuştuğunuzu zanneder. Tıpkı köpeklerin kendi aralarında anlaştıkları ama bizim sadece “hav hav” sesi duymamız gibi; siz onlarla iletişime geçince dışarısı; sizin Arapça konuştuğunuzu zannediyor.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
