Bunu görünce babannem direkt ayaklarına bakmış dedemin. Dedemin ayakları tersmiş. O görüntüyle korkusu daha da artmış, dili tutulmuş. Çığlığı duyan dedem, ağıldan koşmuş gelmiş. Babannem kekeliyormuş ne olduğunu anlatmaya çalışırken. Tam bu sırada ağıl, alev almış; oradan eve sıçramış. Ancak yangın ikinci kata sıçramadan söndürmüşler. Bunun suçlusu olarak beni görüyorlardı. Bana destek vereceklerine, zaten psikolojisi altüst olmuş birine, iyice ağır bir yük yüklüyorlardı.
Dedemin tavırları, söylediği sözler, babamın da ağırına gitmişti ama belli edemiyordu. O yaşına kadar saygısızlık yapmadığı babasına o anda ses etmedi. Sadece “Baba, çocuk arkadaşıyla gelmiş. Biz eve gidelim. Sığmayız şimdi buraya. Yarın yine geliriz.” dedi. Bunun bahane olduğu belliydi. Yoksa koca eve bir yatak fazla sersek de sığardık. Annem, babam, ben ve Atakan eve vardık. Annem sağ olsun; ben evde değilken odamı temizlemiş. Ancak yangının izleri yine belliydi. Boyanması lazımdı odanın.
Atakan’la ben bizim odaya geçtik. Annem yatmadan yanımıza geldi. Elinde o baş belası kitap vardı. “Oğlum, odanda bulduk. Dışındaki sayfası kararmış ama kitap sağlam. Odanın köşesindeydi. Ne kitabı bu böyle?” dedi. Atakan da ben de şok olduk. Kitabın o yangından sağlam çıkması imkansızdı. Hemen kitabı annemin elinden aldım. Diyecek hiçbir şey bulamadım. Kitap elimde anneme bakarken, bir taraftan ne söylesem diye düşünüyordum.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
