Artık dayanamayıp, “O kitabı açmalıyım.” dedim içimden ve kalkıp annemlerin odasının kapısını çaldım bir anda. Çünkü kolyeye kendi resmimi koymam gerekiyordu. Benim resmim de annemde vardı. Annem telaşla açtı kapıyı “Ne oldu oğlum, yine kabus mu gördün?” dedi. “Bir şey yok anne. İyiyim. Sadece bir resmimi istiyorum; sende vardı.” dedim. “Ne yapacaksın oğlum bu saatte resmi?” dedi. Ben de “Lazım.” dedim sadece. Annem, çantasında taşıdığı, bana ait bir vesikalığımı verdi.
“Oğlum, geleyim beraber yatalım.” dedi resmi verirken. “Yok anne; gerçekten iyiyim.” dedim. Annemin yanından ayrılıp, tekrar odama gittim. Resmin kafa kısmını kesip, kolyeye taktım ve kolyeyi boynuma astım. Sonra kitabı açıp, Atakan’ın dediği sayfayı buldum. Ne olduğunu anlamadığım ancak tahminime göre Fars ya da Arap harfleri ile yazılmış kelimeleri yazdım kağıtlara…
Sonra “Ben ne yapıyorum?” dedim kendi kendime. “Atakan’ın yüzünden bunlar başıma geldi zaten. Hala onun dediği şeyleri yaparsam daha büyük bir çamura batmayacağım ne malum?” diye düşündüm. “Aslında sadece hocanın dediklerini yapayım hatta bu kitabı hocaya götüreyim diyorum, o doğrusunu yapar ne yapılması gerektiğini bilir.” diyorum. Ancak o kitap benim artık. Hocaya neden götüreyim ki? Hem belki hoca herkesten kötü biri, belki kitabıma sahip olmak istiyor…
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
