Arkamı döndüm; kimse yoktu. Odam ışıl ışıldı lakin odanın kapıdan çıkış yani antreye bakan kısmı zifiri karanlıktı. Oraya baktım gözlerimi dikip. Aralıksız bakıyordum, bakıyordum... Arkamdaki pencereye vurdular. Hemen boynumu çevirdim ancak kimse yoktu arkamda. Kafamı tekrar antre kısmına çevirmemle gelini görmem bir oldu. Yüzüyle yüzüm arasında 10 santim yoktu. Nefesini hissediyordum. Gözleri yere bakar vaziyetteydi. Sonra kafasını kaldırıp gözlerime baktı; alev alevdi. Ama kötülük gözükmüyordu. Ben öyle bir şey hissetmiyordum en azından.
Gözleriyle bana bakıyordu ama konuşmuyordu. İnsan suretinde sadece bakıyordu. Birden hocanın sesini duydum "Kurtar oğlum! Senin uğruna kaybolanı kurtar!" diyordu. Ses, hocanın odasından geliyordu. Oraya gitmek için antreye çıkmalıydım. Zifiri karanlığa doğru ilerledim. Hocayı bu sefer yalnız bırakmayacaktım. İlerledim o karanlığa doğru. Gelin önüme geçti. İzin vermiyordu gitmeme. Ama gidecektim; engel olamazdı bana, hocam yardım istiyordu çünkü. Gelini dinlemeyip girdim antreye. Kapkaranlıktı antre.
Hiçbir şey göremiyordum. Geline bakmak için arkamı döndüm. Odanın kapısı yoktu. Zifiri ve bomboş bir karanlıktı. Ayakta duruyordum. Gülüşmeler vardı. Arapça fısıldaşıp gülüyorlardı. Etrafıma bakıyordum sadece... Birden sol yanıma dönmemle hocamı görmem bir oldu. Karanlıkta bana bakıyordu. Gözlerinden kanlar akıyordu ama gülüyordu. Nefret uyandıran bir gülümsemeydi bu. Arapça konuşuyordu. Sesi çok az çıkıyordu. "Kurtulacağını mı sandın?" dedi.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
