İçeriden hiç ışık gelmiyordu. Bunun haricinde en ufak bir ses dahi yoktu. Daha sesli çaldım bu sefer kapıyı. Sağ tarafta kalan pencerenin perdesi bir an için kalktı ve bir kafa bana baktı sanki ama anlıktı bu olay. Emin olamadım. Pencere tarafına gidip bu sefer pencereye vurdum. “Hoca yolladı beni.” diyordum, “lütfen açın kapıyı.”. Sadece benim sesim yankılanıyordu ayın loş ışığında. Ne evden ne dışarıdan, nede köpekten en ufak bir ses gelmiyordu ve azıcık bir kıpırtı dahi yoktu. Pencereyi kıracaktım art arda vuruyordum cama. “Lütfen açın kapıyı!” diyordum.
Sonra hocamın söylediği şey aklıma geldi ve “Ene racül” dedim ard arda ama bu sefer bağırarak. Kapının kilit sesini duydum; hemen o tarafa gittim. Bir erkek çocuğuydu bu “Ama racül” dedi. Kafa salladım “Evet.” manasında. “İçeri gel.” dedi eliyle. Şöyl bir süzdüm; içerisi de karanlıktı. “Tamam.” deyip içeri girdim.
Çocuk önde ben arkada ilerliyorduk. Evin en ucunda sağ tarafa döndü çocuk. Ben de onu takip edip girdim odaya. Bir tane yanmakta olan mum vardı ortada. Mumun yanında oturan yaşlı iki kadın vardı. Hiç pencere yoktu odada; ilk dikkatimi çeken bu olmuştu. Duvarlara baktım; hiçbir tablo ve benzeri şey gözükmüyordu. Çocuk kadınlara dönüp beni işaret etti ve “Ene racül” (Ben, erkek bir insanım) dedi.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
