Beni aramaya çıkmışlar. Tuğba yalnız gelecekmiş. Tahmin etmiş burada olduğumu ancak hocam Tuğba’yı yalnız yollamamış. O yüzden Atakan’la gelmişler. Hocanınkine en yakın ev bu olduğu için ilk buraya gelmişler. “Dışarıda birşey gördünüz mü?” dedim. İkisi birbirine baktı “Hayır.” dediler. “Tamam. dedim. Tuğba “Niye, ne oldu, bir şey mi görmemiz gerekiyordu?” dedi. “Yok, önemli değil.” dedim.
Kadınların ikisi de yere bakıyordu. Hiç konuşmuyorlardı. Tuhaf olan şu idi; Atakan ve Tuğba kadınlara doğru hiç bakmıyorlardı. Sanki onlara göre odada sadece ben ve çocuk vardık. Bu düşünceleri kafamdan attım ve “Hadi gidelim.” dedim. Çocuğun bana anlatacakları vardı aslında. Merak da ediyordum. Çok bilgili bir çocuktu veya çocuk suretindeydi, bilemiyorum…
Çıktık dışarı. Dışarıda; bıraktığım yerde duruyordu aynalar. Köpek, yatmış; sakince dışarıyı izliyordu. Biraz önceki hırçınlığından eser kalmamıştı ama ben biraz öncekini yani onu bir kere görmüştüm. Gözümün önünden o sureti gitmiyordu. Aynalardan üçünü ben aldım, ikisini Atakan’a verdim. İlerliyorduk. Dört tane ayna lazımdı fazlasıyla bulmuştuk yani. “Atakan, o odada kaç kişiydik?” dedim. “Sen ve küçük çocuk vardı. Niye sordun?” dedi. “Boşver!” dedim sadece. Gözlerim dolmuştu bu cevabı duyunca. Artık görülmeyenleri gören birine mi dönüşüyordum?
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
