O sırada Atakan imdadıma yetişti "Benim büyük dedemden kalma bir günlük. İncelemesi için verdim." dedi. İlk defa işe yaradı şerefsiz. Nedense kitabı görünce Atakan'ın gözleri iyice parlamıştı. Zaten olmayan güvenim onun gözlerindeki kitaba karşı olan hayranlığı gördükçe daha da azaldı. Belki kitap işimize yarardı onları yok etmek, daha doğrusu öldürmek için. Daha kuvvetli şeyler olabilirdi içinde, kim bilir...
Annem iyi geceler diledikten sonra çıktı odadan. Biz hemen kitabın içini açıp, sayfalarını incelemeye başladık. Gayet sağlamdı. Bu da onların işi miydi hiçbir zaman öğrenemedim. Zaten bu kadar eski bir kitabın bu zamana kadar gelmesi de zor bir şeydi. Demek ki birileri kitaba bir şey olmasını istemiyordu. Dikkatimi çeken şey; Atakan'ın, direkt bana bahsettiği sayfayı açmasıydı.
Kitabın üstüne elimi koyup "Birader, aklından ne geçiyorsa sonra yap. Buraya beni bunlardan kurtarmaya geldik. Benim işimi hallet sonra kitabını da al ne yapacaksan yap. Onlara mı katılırsın, namaza mı başlarsın bilmem ama bu kez beni karıştırma." dedim.
"Direkt bul şu sayfayı, çağırıp öldürelim." dedim. Şu an belki korkunç geliyor size ancak zaten her günü korkunç ve onlarla geçen biri, onlardan kurtulmak için her türlü şeyi yapardı zaten. Atakan 28. sayfayı açtı. Şekiller vardı; onları bir kağıda çizdi. Yine büyük bir boy aynası, mumlar -fakat bu sefer hepsinden farklı olarak hepimizin günlük hayatta kullandığı türden- da vardı. Artık onlardan kurtulmayı, normal hayatıma, üç ay önceki mutluluğuma dönmeyi dört gözle bekliyordum...
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
