“ သား ဂ်ီေယာင္း..ေနေကာင္းရဲ့လား..စာေတြ
ေရာ လိုက္ႏိုင္ရဲ့လား..”
“ စာေတြကဘယ္ကိုထြက္ေျပးေနလို႔..သားက
လိုက္ရမွာတုန္း အေမရဲ့..”
“ ဟ့ဲ..ဖြတ္ကာင္ေလးရဲ့..စကားကိုေထာ္ေလာ္
ကန္႔လန္႔ေတြမေျပာနဲ႔..နင္အတန္းေတြလစ္ျပီး
ေစာက္ကျမင္းေၾကာေတြ ထေနတုန္းပဲလား..”
“ ဟာဗ်ာ..မလုပ္ေတာ့ပါဘူး အေမရ..အေမ့
သား ဂ်ီေယာင္းကေလ..အခုဆိုရင္ အတန္းထဲ
မွာ..ဆရာ ဆရာမေတြကေတာင္ ခ်ီးက်ဴးတာ ခံ
ေနရတာပါေနာ္..”
“ ဟုတ္လား..ၾကားရတာေတာင္မယံုႏိုင္ပါဘူး
ဟယ္..နင္လိုေကာင္ကို ဘယ္လို ခ်ီးက်ဴးၾကလို႔
တုန္း..နင့္ဆရာေတြက..”
“ ဂ်ီေယာင္းက တ့ဲ..ေက်ာင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႔ေန
မွာတ့ဲ..ေနာက္တႏွစ္ ျပန္ေနေတာ့မွာတ့ဲ..”
“ ဘာ…”
ခုႏွစ္သံကိုခ်ီသြားတ့ဲ ေမြးေမ့အသံေၾကာင့္..နား
တဖက္အူသြားရေပမယ့္..တခြိခြိနဲ႔ထရယ္မိျပန္
ေတာ့တယ္။ အနားမွာသာ႐ွိရင္..ေဒါက္ကနဲ
ေနေအာင္ ေခါင္းကိုအေခါက္ခံရဦးမွာ ေသခ်ာ
တယ္။ အေမက လက္ျမန္တယ္ေလ။
“ ငနာေကာင္ေလး..နင္ စာေမးပြဲက်ၾကည့္စမ္း
အ
ိမ္ျပန္မလာနဲ႔..ပလက္ေဖာင္းကိုေခါင္းအံုးျပီး
အိပ္..အေမြျဖတ္မယ္ နင့္ကို..”
“ အေမတို႔မ်ား..ခက္လိုက္တာ..ေမြးထားတ့ဲ
ဒ
ီသားလူမမယ္ေလးကို စကားၾကမ္းၾကီးေတြနဲ႔
ေျပာရက္တယ္ေနာ္..သား အသည္းနာလွခ်ည္
ရဲ့..အေမရယ္..”
“ လဲေသလိုက္..မေအေဘးေလး..”
