ေႏြဦးေရာက္ၿပီမို႔..ေလေပြ႐ူးေတြတိုက္တိုင္း..
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ဟိုတစ ဒီတစ ျပန္႔က်ဲလို႔
ေနတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးရဲ႕ေအာက္မွာ
ခဏရပ္ရင္း အေမာေျဖၿပီးတ့ဲေနာက္..ပန္းျခံရဲ႕
အုတ္ခံုလမ္းေလးအတိုင္း အေနာက္ဘက္ျခမ္း
ေတာင္မို႔မို႔ေလးေပၚကို တလွမ္းခ်င္း..ခပ္ျဖည္း
ျဖည္း တက္လာခ့ဲေတာ့တယ္။
လက္ထဲမွာလည္း တျမတ္တႏိုးသယ္လာခ့ဲတ့ဲ
အခက္အလက္ေတြ ေဝဆာေနဆဲ..ဝယ္လာစ
တုန္းက အေနအထားေလးကေနဆက္ျပီးႀကီး
ထြားမလာတ့ဲ ပုေဟြ။ ဘြန္ဆိုင္းပင္ေတြက ပုစိ
ေသးေသးေလးေတြတ့ဲ။အပင္ကႀကီးမလာဘူး
တ့ဲေလ။ အိုးလွလွေလးေတြ ခဏခဏကြဲသြား
ဖူးေပမယ့့္..ပုေဟြက အခုအခ်ိန္ထိ သူ႔ေဘးမွာ
သူနဲ႔အတူ႐ွင္သန္ေပးေနဆဲပါပဲ။
ဝါထိန္ေနတ့ဲသစ္ရြက္ေတြနဲ႔ အုပ္ဆိုင္းေနတ့ဲ
သစ္ပင္ၾကီးေအာက္က ခံုတန္းလ်ားေလးေပၚ
ကို ထိုင္ခ်လိုက္တ့ဲအခါ..ဒူးက တဂြၽတ္ဂြၽတ္နဲ႔
ျမည္လာပါေလေရာ။ ဇရာက စကားေျပာလာ
တ့ဲအခါ..သူ နားမေထာင္လို႔လည္းမရ။
ပုေဟြကို ေဘးမွာခ်ကာ..သူ႔ဆီကို ေျပးလာတ့ဲ
အရြယ္စံုကေလးငယ္ေတြကို လွမ္းၾကည့္ရင္း
လက္ျပလိုက္တယ္။ ဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ေလ
" ဘိုးဘိုးဂ်ီယံုး..ပံုျပင္ေျပာျပပါ.."
သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဝိုင္းထိုင္လိုက္တ့ဲ ကေလး
ေတြကိုငံု႔ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ကာ ျပံဳးျပလိုက္တ့ဲ
အခါ..သူကိုယ္တိုင္ နာမည္ေပးခ့ဲတ့ဲမင္ဇီေလး
က ေရခြက္ကိုကမ္းေပးရင္း..
" ဘိုးဘိုးဂ်ီယံုး ေမာေနလိမ့္မယ္..ေရကို အရင္
ေသာက္ထားလိုက္ေနာ္.."
" ေအးပါ..ေက်းဇူးပါပဲကြယ္.."
ေရေအးေအးက လည္ေခ်ာင္းကေန အစာအိမ္
ထိ စီးဝင္သြားေတာ့..ရင္ထဲမွာ ေအးကနဲပဲ။
ပုေဟြေလးဆီကို နည္းနည္းေလာင္းေပးလိုက္
ရေသးတယ္။
" ဒီေန႔ ဘာပံုျပင္ေျပာျပမွာလဲဟင္.."
" ဒီေန႔ ေျပာျပမယ့္ပံုျပင္ေလးက ေရခဲေရကန္
ထဲက ထြက္လာတ့ဲ မင္းသားေလးအေၾကာင္း
ေပါ့.."
ေဟးကနဲေအာ္ၿပီး လက္ခုပ္တီးတ့ဲသူကတီးလို႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ မ်က္လံုးအိမ္ေလးေတြက
တလက္လက္ေတာက္လို႔..ကေလးတိုင္းလိုလို
ပံုျပင္ႀကိဳက္ၾကတယ္ေလ။
