" ခြၽဲဆန္ဟြမ္း..ခြၽဲဆန္ဟြမ္းလို႔..ေဟ့လူ..အ့ဲမွာ
ဘာလုပ္ေနတာတုန္း..ေရခ်ိဳးေနရင္း ေလျဖတ္
သြားတာလား..ျမန္ျမန္လုပ္.."
ေရခ်ိဴးခန္းေ႐ွ႕မွာ ခါးေထာက္ၿပီး ကုန္းေအာ္ေန
တ့ဲ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ဆြန္းရီက ရယ္တယ္။
" ဘာရယ္တာလဲ..မင္းအကို တမနက္လံုး အ့ဲ
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကကို ထြက္မလာေသးဘူး.."
" ဒီေန႔ အကိုဒယ္ေဆာင္းနဲ႔ coffee date ၾက
မွာ ဆိုလား.."
" ဟြင္း..ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတ့ဲသူ
က coffee date တ့ဲ..က်ပ္ေရာျပည့္ရဲ႕လားပဲ
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔.."
" အကိုဂ်ီယံုးကလည္း..ၾကားသြားဦးမယ္.."
ဆြန္းရီက အသံမထြက္ေအာင္ တခြိခြိန႔ဲ ႀကိတ္
ရယ္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကို ဝင္သြားေလရဲ႕။
ေျပာလို႔သာေျပာတာပါ..သူနဲ႔ဆြန္းရီလည္း ဟို
တခါေလွ်ာက္လည္ၾကတာကလြဲရင္ date တာ
မ်ိဳးေတြလည္း မလုပ္ဖူးေသးဘူး။ သူ႔အလုပ္က
ပြဲေတြ..shooting ေတြေနာက္ကို တခ်ိန္လံုးပဲ
လိုက္ေနရတာဆိုေတာ့..တနဂၤေႏြလို နားရက္
ေတာင္ အျပည့္မနားရဘူးေလ။ ျပန္လာတာနဲ႔
ပင္ပန္းလြန္းလို႔ အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္ေတာင္မ႐ွိ
ဘူး။ အိမ္ထဲခ်ည္းေနရတ့ဲ ဆြန္းရီကေတာ့ ပ်င္း
ေန႐ွာမွာပဲ။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ မနက္စာအတြက္ၾကက္ဥေတြ
ေၾကာ္ေနတ့ဲ ဆြန္းရီကို ေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္။
အခုတေလာ ဒင္းကို အျပင္ေခၚမသြားျဖစ္တာ
ၾကာေနၿပီ။ အျပင္သြားခ်င္မလားမသိဘူး။
" ဆြန္းရီ.."
" ဟုတ္.."
" ဟို..ညေနက်ရင္ တခုခုသြားစားၾကမလား "
" ညေနက ဟင္းခ်က္ဖို႔ အသားေတြေတာင္ႏွပ္
ထားၿပီးၿပီ..ေနာက္မွသြားစားမယ္ေလ.."
" ေၾသာ္..အင္းပါ..ဒါဆိုလည္း.."
တကယ္ေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာလည္းပိုက္ဆံက
သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ လကုန္ဖို႔က လိုေသးတာ
ဆိုေတာ့..ဒီၾကားထဲ မလိုတာေတြမျဖဳန္းပစ္မိဖို႔
ကိုယ့္စိတ္ကိုထိန္းလိုက္ရတယ္။
ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ညစာစားၾကမွာပဲေလ..
ဆိုင္မွာပဲစားစား..အိမ္မွာပဲစားစား ဘာမွမကြာ
ပါဘူးေပါ့..ဟုတ္တယ္မလား။ ဘယ္ေနရာမွာ
ေနေန..ႏွစ္ေယာက္အတူ႐ွိရင္ၿပီးတာပဲမို႔လား
