ဂ်ီယံုးက ေျပာျပဖို႔ကို ျငင္းဆန္ေနဆဲပဲ။
ဒယ္ေဆာင္း ဘယ္လိုပဲ စကားႏႈိက္ထုတ္ ႏႈိက္
ထုတ္..ဆြန္းရီနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ဘာကိုမွထုတ္
မေျပာျပခ့ဲဘူး။
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တ့ဲ ကန္ေရျပင္ရဲ့ေအာက္
မွာ..က်ယ္ျပန္႔နက္ရွိဳင္းတ့ဲ အသူတရာေခ်ာက္
ၾကီးရွိေနသလိုမ်ိဳး တစံုတေယာက္နဲ႔ပတ္သတ္
တ့ဲ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြအကုန္လံုးကို ထည့္ျမွဳပ္
ျပီး သိမ္းထားခ့ဲေတာ့တာေပါ့။
တခါတရံ ရွံဳ႕ၾကိဳးအိတ္ေလးထဲကဆံပင္စေလး
ေတြ..ဆံထိုးေလးနဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းျပားေလးကို
ထုတ္ၾကည့္မိတာကလြဲလို႔ ျဖစ္ပ်က္ခ့ဲတ့ဲ အရာ
အားလံုးကို ေမ့ပစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနဆဲ ၾကိဳးစားေန
ျမဲပါပဲ။ သူနဲ႔ဘယ္ေတာ့မွမဆံုခ့ဲ..မေတြ႔ခ့ဲဖူးတ့ဲ
ဂ်ီယံုးအျဖစ္ ျပန္ေနနိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားသြားဦးမွာ။
“ မင္းစိတ္ထဲ သိမ္းထားေတာ့ေရာ..မင္း ခံစား
ေနရတာေတြက သက္သာသြားမွာမို႔လို႔လား..
ငါ့ကိုေတာင္ ဖြင့္မေျပာႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ ဘာမို႔
လို႔လဲ..”
ဒယ္ေဆာင္းရဲ့ေမးခြန္းတိုင္းကို လ်စ္လ်ဴရွဳျပီး
မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခ့ဲရင္း..စာသင္ႏွစ္
၀က္ကုန္ဆံုးသြားျပီ။ အေဆာင္ကေန အိမ္ကို
ျပန္လာေနရတ့ဲအခ်ိန္ေတြမွာ..သူ နည္းနည္း
စိတ္သက္သာရာရလာတယ္ ေျပာရမယ္။ သူ႔
အမက ေၾကာင္ေလးတေကာင္ေမြးထားတာမို႔
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကအ့ဲေၾကာင္ေလးကို
ထိန္းေပးရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနခ့ဲတာဆိုေတာ့..ရွံဳ႕
ၾကိဳးအိတ္ေလးထဲက ပစၥည္းေတြက အျပင္ကို
အလည္ထြက္ခြင့္မရေတာ့ဘူးေပါ့။
သူ႔မိဘေတြကေတာင္..ေမ်ာက္မူးလဲေကာင္
အိမ္ကပ္ေနတာ ထူးဆန္းတယ္ေဟ့ဆိုျပီး ၀ိုင္း
စေနၾကေလရဲ့။ အေဖက ေက်ာင္းျပီးသြားရင္..
ဘာေတြဆက္လုပ္မလဲလို႔ေမးလာေတာ့မွ..သူ႔
အနာဂတ္အေၾကာင္းကို စ စဥ္းစားမိျဖစ္ေတာ့
တယ္။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ..သူတကယ္ပဲ ေပါ့တီးေပါ့
ပ်က္ေနလြန္းအားၾကီးလို႔..ဘ၀ကို ဘယ္လိုရပ္
တည္ရမလဲ..ဘာနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းရ
မလဲဆိုတာမ်ိဳးကို တခါမွ ေခါင္းထဲမထည့္ခ့ဲမိရိုး
အမွန္ပါ။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပျပီးခ်မ္းသာ
တ့ဲ မိသားစုက အငယ္ဆံုးသားေလးမို႔ သိပ္ျပီး
အေလးအနက္ထား မေတြးခ့ဲတာလည္းပါမွာ။
