တေယာက္ကိုတေယာက္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔
ရပ္ၾကည့္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာ
သြားသလဲမသိေတာ့ဘူး။ဒယ္ေဆာင္းေရာ သူ
ပါ..အ့ံၾသမွင္သက္လို႔ေနတယ္။
အိမ္မက္လား..တကယ္လား..ငါတို႔ အခုဘယ္
မွာေရာက္ေနၾကတာလဲဆိုတ့ဲ အေတြး ကိုယ္စီ
နဲ႔..ဘာစကားမွလည္း ေျပာမထြက္ႏိုင္ဘူး။
ဒယ္ေဆာင္းက သူ႔လိုပဲ ေရွးေခတ္၀တ္စံုကိုမွ
အ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ၀တ္ထားျပီး..သူ႔ကိုလည္း
ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး Scan ဖတ္လို႔ေနတယ္။ ရုပ္
ခ်င္းတူတာျဖစ္နိုင္လား..ရုပ္ခ်င္းဆင္တ့ဲ တျခား
တေယာက္မ်ားျဖစ္ေနမလား။
“ မင္း..မင္း..ဒယ္ေဆာင္း..ဒယ္ေဆာင္း ဟုတ္
ပါတယ္ေနာ္..ငါ့ကို သိလား..ငါ..ဂ်ီယံုးေလ..”
ဂ်ီယံုးလို႔ေျပာလိုက္မွ..ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔
လက္ညွိဳးၾကီးထိုးျပီး အသံလည္းမထြက္ႏိုင္ပဲ
ေအာ္ေနပံုေထာက္ရင္..ဒီေကာင္ တကယ္ႀကီး
ဒယ္ေဆာင္းပဲ..ငါ့ဂြင္ပဲ..ငါ့ကိုေရကန္ထဲကန္ခ်
တ့ဲ မေအေဘး
ေျဖာင္းကနဲ ေျဖာင္းကနဲ..ပါးကို ၂ ခ်က္ဆင့္ျပီး
ရိုက္လုိက္ရင္း..
“ ဒယ္ေဆာင္း..ေဟ်ာင့္ မင္း ငါ့ကိုမွတ္မိတယ္
မလား..”
“ မင္း..မင္း..ဂ်ီယံုး..တကယ္ ဂ်ီယံုးလား..”
ကိုယ့္ပါးကိုအုပ္ကိုင္ကာ..မ်က္လံုးၾကီးျပဴးျပီး
ေျပာေနတ့ဲဒယ္ေဆာင္းရဲ့မယံုသကၤာအသံၾကီး
က သူ႔ကိုအူျမဴးသြားေစတယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္း
အရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီးကို ျပန္ေတြ႔ရတ့ဲ ခံစား
ခ်က္က ဘာေျပာေကာင္းမလဲ လႊတ္ေပ်ာ္သြား
တာေပါ့။
“ ေအးေပါ့ဟ..မင့္ေဖၾကီးေလ..”
ဂ်ီယံုးမွာ ၀မ္းသာအယ္လဲနဲ႔ ေျပးဖက္မို႔ လက္
ကိုဆန္႔ကာရွိေသးတယ္။ ဖုန္းကနဲ ေဆာင့္
အကန္ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ခ်ီးမွ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး..မသာ..ငါ့ကိုလက္စားေခ်
တာ။
“ အမ်ိဳးတျခမ္းယုတ္ေကာင္..မင္းေၾကာင့္မို႔ ငါ
ဒီကိုေရာက္လာရတာ..အကုန္ မင္းေၾကာင့္ပဲ..
ငနာေကာင္ “
“ အံမာ..ေရကန္ထဲကို အရင္ကန္ခ်တာက
ဘယ္သူလဲ..ေျပာ..မင္း ကန္ခ်လို႔ ငါ က်သြားရ
တာလည္း ထည့္ေျပာဦး..သူခိုးက လူျပန္ဟစ္
ေနေသးတယ္..ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး..မင္းက ဘယ္
လိုလုပ္ ဒီကိုေရာက္လာတာတုန္း..”
