အ
ႏွီမနက္စာ၀ိုင္းက သူတို႔အတြက္ေနာက္ဆံုး
အၾကိမ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ထိုင္စားခ့ဲရျခင္း
ပဲျဖစ္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့..အ့ဲအခ်ိန္မွာပဲ
ေျချမန္ေတာ္ရဲမက္ရဲ့ ေျမာက္ပိုင္းျပည္နယ္က
တပ္သားအလံုးအရင္းနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္လာျပီဆိုတ့ဲ
သတင္းစကားက..ခြ်ဲစစ္သူၾကီး ေရွ႕ေမွာက္ဆီ
ေရာက္လာခ့ဲတာမို႔..ခြ်ဲဆန္ဟြမ္းဟာ လက္မွာ
ကိုင္ထားတ့ဲတူတစံုကိုပစ္ခ်လိုက္ကာ ခ်က္ခ်င္း
ဒယ္ေဆာင္းရဲ့လက္ကိုဆြဲျပီး သံခ်ပ္ကာ၀တ္စံု
ျပင္ဆင္ေပးဖို႔အမိန္႔ေပးေတာ့တာေပါ့။ျပီးေတာ့
ဆြန္းရီဘက္ကိုလွည့္ကာ..
“ ဆြန္းရီ ငါတို႔ေတြျပင္ဆင္ထားတ့ဲစစ္ေၾကာင္း
အတိုင္း..အေနာက္ပိုင္းသားေတြနဲ႔ မဟာမိတ္
တပ္စုေတြကို ငါကိုယ္တိုင္ဦးစီးျပီး ေျမာက္ပိုင္း
နယ္နိမိတ္ထိထြက္တိုက္မယ္..ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီကို
အေရာက္မခံဘူး..မင္းကခြ်ဲစစ္သည္ေတာ္ေတြ
နဲ႔ ျမိဳ႕ေတာ္ကိုတက္သိမ္း..ေနာက္လွည့္ၾကည့္
စရာမလိုဘူး..မင္းအတြက္ ေအာင္ပြဲကို ငါ ယူ
လာခ့ဲေပးမယ္ ဟုတ္ျပီလား..“
“ ၿပီးေတာ့..မင္း..”
ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္..ခြ်ဲဆန္ဟြမ္းက သူ႔ကို
ေလးေလးနက္နက္ၾကည့္လာတယ္။ မ်က္လံုး
ေတြထဲမွာျပင္းထန္တ့ဲစိတ္ဓာတ္နဲ႔ခ့ံညားမႈေတြ
တျပိဳင္နက္ ေတာက္ပေနပံုမ်ား..ေၾကာက္စရာ
ေတာင္ေကာင္းေနျပီ။
“ ဆြန္းရီအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမျဖစ္ေစနဲ႔..သူ
မင္းကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနရတာနဲ႔တင္
ခရီးမဖင့္ေစနဲ႔ ငါေျပာတာၾကားလား..”
ဂ်ီယံုးေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္မိသလားဆိုတာေတာင္
မသဲကြဲေတာ့ပါဘူး။ဒီေလာက္အေရးၾကီးေနတ့ဲ
အခ်ိန္မွာေတာင္ ဘာလို႔မ်ား ခြ်ဲဆန္ဟြမ္းက သူ႔
ကို ေနာက္ဆံတင္းေနရတာလဲ။
“ အကိုဂ်ီယံုး..သြားၾကမယ္ “
ခြ်ဲဆန္ဟြမ္းအေဆာင္၀င္းထဲကေန ထြက္ေတာ့
စစ္စခန္းတခုလံုးပ်ားပန္းခတ္ေအာင္အလုပ္ရႈပ္
ေနၾကျပီ။ လက္နက္ကိုယ္စီနဲ႔..ရဲမက္ေတြ စစ္
သားေတြကလည္း အျပာေရာင္ေတာက္ေနတ့ဲ
ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာေတြကိုယ္စီနဲ႔ စစ္ပြဲဆိုတာၾကီး
ကို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာပါလား။
စစ္ေရးေလ့က်င့္တ့ဲကြင္းဆီကေန..စစ္ခ်ီထြက္
ေတာ့မယ့္ ဗံုသံေတြ ခရာသံေတြက စည္းခ်က္
ညီညီ ဟိန္းထြက္လို႔ေနတယ္။
